ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

Έγραψα το κατωτέρω κείμενο για το ¨ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ¨ το 1993, όταν το θέμα αυτό οξύνθηκε(και με την παραίτηση Σαμαρά από τη Ν.Δ.), και άρχισε καταιγισμός δηλώσεων, συνεντεύξεων, ¨μελετών¨ κ.λπ. από ¨Έλληνες¨, πολιτικούς πρώτης γραμμής, από επιφανείς δημοσιογράφους, και γενικώς από πρόσωπα που είχαν πρόσβαση στα μεγάλα Μ.Μ.Ε.

Εμφανίστηκε ένας εσμός πολιτών οι οποίοι με πύρινους λόγους και γραπτά προσπάθησαν να πείσουν του Έλληνες ότι ο ενδοτισμός είναι ρεαλισμός, και ότι η άμυνα σε προσβολές κατά του πολιτισμού και της εδαφικής μας ακεραιότητας είναι εθνικιστική υστερία, πολεμοκαπηλία κ.λπ.

Επειδή πιστεύω ότι ο Ελληνικός λαός δεν έχει ακόμη χάσει τον ρεαλισμό του, (όχι αυτόν που εννοούν οι ως άνω ολίγιστοι αλλά,) αυτόν που επιτάσσει η ανάγκη επιβίωσης του έθνους μας, συνέταξα τότε το παρόν κείμενο, και, αντίγραφά του έστειλα σε οκτακόσιους(800) περίπου πολιτικούς, δημοσιογράφους κ.λπ.

Εξ αυτών μου απάντησαν έξη(6), τρείς πολιτικοί(Κ.Στεφανόπουλος, Σ.Παπαθεμελής και Π.Κρητικός), ένας δημοσιογράφος και δύο συγγραφείς (!).(Στο τέλος του κειμένου παραθέτω τις 4 από τις 6 απαντήσεις που έλαβα)

Θεωρώ ότι μετά από 17 χρόνια το κείμενο αυτό εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, αν και κάποιες δυνατότητες που υπήρχαν τότε για μια άλλη πολιτική τακτική φαίνεται να έχουν εξασθενίσει.

Οφείλω να παραδεχθώ ότι υπάρχουν τμήματα του κειμένου που συμπίπτουν με αντίστοιχα του κειμένου μου για τα Ελληνο-Τουρκικά, Ελληνο.Βαλκανικά κ.λπ.που γράφτηκε το 1987. Για όσους διάβασαν και τα δύο θα φανεί ως επανάληψη, αλλά στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει ως Έθνος οι επαναλήψεις δεν βλάπτουν.

Ελευθ.Τσουρέλης

Τ Ο   Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Κ Ο

η άγνοια και η παραπληροφόρηση, ο "ρεαλισμός" και η προδοσία

Η διαπιστούμενη απ' όλους πλέον παρακμή της κοινωνίας μας δεν περιορίζεται στην οργάνωση και τη λειτουργία του κράτους, αλλ' εκτείνεται και στο φρόνημα των πολιτών και οδηγεί στη λήθη και στην απώλεια των αξιών που στήριξαν το έθνος μας επί χιλιετίες.

Ο Μίλαν Κούντερα είχε πεί λίγο μετά την συντριβή της "άνοιξης της Πράγας",

«Ένα μεγάλο έθνος βλέπει την ύπαρξή του και τη διεθνή του ακτινοβολία αυτόματα εξασφαλισμένες, και μόνο από τον αριθμό των κατοίκων του. Ένα μεγάλο έθνος δεν θα βασανισθεί ποτέ από τα ερωτήματα για τα αίτια και τη δικαιολόγηση της ύπαρξής του, υπάρχει και διαιωνίζεται με μια συντριπτική φυσικότητα. Αντίθετα, ένα μικρό έθνος, στο βαθμό που έχει κάποια σημασία στον κόσμο, πρέπει να την επανεφευρίσκει χωρίς διακοπή, μέρα με την ημέρα. Από τη στιγμή που παύει να δημιουργεί αξίες, χάνει τη δικαιολόγηση της ύπαρξής του και ίσως πάψει να υπάρχει».

Στην πατρίδα μας όχι μόνον δεν δημιουργούμε αξίες αλλά αγνοούμε και λοιδορούμε ως μη "Ευρωπαϊκές" κι αυτές που είχαμε. Μια μακρά σειρά ανίκανων, απαίδευτων και ξενολατρών ή ξενόδουλων ηγετικών ομάδων στις οποίες περιλαμβάνονται πολιτικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες κ.λπ. έσπασαν το προστατευτικό Ελληνικό "πολιτιστικό κέλυφος" που περιέβαλε στοργικά τους πολίτες μας και τους εξακόντισαν στον διεθνιστικό ωκεανό ν' αναζητούν εναγωνίως ταυτότητα μέσα από ξένα και χυδαία πρότυπα. Οι Έλληνες μετατρέπονται με ταχύ ρυθμό από πολίτες σε απλούς "κατοίκους" της πατρίδος τους, παραιτούνται από την πολιτική, δηλαδή από την μέριμνα για τα κοινά(για την πόλη, για το κράτος, για το έθνος ολόκληρο) και η παραίτηση αυτή διαβρώνει τα θεμέλια του κράτους και του έθνους μας.

Αυτό το κλίμα αδιαφορίας, μοιρολατρίας και ηττοπάθειας θυμίζει το κλίμα ανάλογων ιστορικών περιόδων, το τέλος των οποίων σηματοδοτήθηκε από ολέθριες ήττες του Ελληνισμού και υποδούλωση.

Αν δεν μεσολαβήσει κάποιο θαύμα, το τέλος και της παρούσης περιόδου θα είναι μια ακόμη τέτοια ήττα.

Και μιλώ για θαύμα διότι δεν διακρίνονται μέσα στο ευρύ και "εν παρακμή" ευρισκόμενο κοινωνικό σύνολο, τυχόν υπάρχουσες δυνάμεις(άτομα,οργανώσεις κ.λπ.), ικανές ν' αφυπνίσουν τα πατριωτικά αισθήματα των πολιτών και να τους ενεργοποιήσουν ώστε ν' αναστραφεί η πτωτική πορεία και να προληφθεί η ήττα.

Και δεν διακρίνονται τέτοιες δυνάμεις διότι και εάν ακόμη υπάρχουν, δεν βρίσκονται στην εξουσία και στο προσκήνιο ή, πάντως δεν αποτελούν την πλειοψηφία στην κρατούσα ομάδα. Αλλ' ούτε μπορούν ν' αναδυθούν και να κυριαρχήσουν αυτές οι δυνάμεις διότι οι επί δεκαετίες οικοδομούμενοι μηχανισμοί αναπαραγωγής της κρατούσης(πολιτικής, πνευματικής) ομάδος δεν επιτρέπουν την είσοδο και την ανέλιξή τους στους χώρους της εξουσίας.

Στους χώρους αυτούς που κάποτε κυριαρχούσαν πολίτες με ήθος, μόρφωση και-προπάντων-πατριωτισμό, πολίτες οι οποίοι ανασύνταξαν τον για αιώνες χαμένο Ελληνισμό και τον ξανάφεραν στο προσκήνιο της ιστορίας, συνεστιάζονται σήμερα, ακκίζονται και κορυβαντιούν απαίδευτοι και ημιμαθείς θεατρίνοι της δημοσιογραφίας, κοντόφθαλμοι διαχειριστές της παρακμής, ξενόφρονες και ξενόδουλοι ενδοτικοί και "ρεαλιστές", καθώς και αιθεροβάμονες διεθνιστές και κοσμοπολίτες άνθρωποι των(καθώς δηλώνουν), γραμμάτων και των τεχνών.

Αυτός ο εσμός των απαίδευτων, των ανάξιων, των ανίκανων, των κενόδοξων, των κενόσπουδων, των κενολόγων, των υμνητών παντός Ευρωπαϊκού και αρνητών και υβριστών παντός Ελληνικού, δεν γνωρίζει την Ιστορία μας και δεν θέλει(ή δεν μπορεί), ν' αναλάβει τις υποχρεώσεις που δημιουργεί αυτή η βαριά Ιστορία σ' εκείνους που θέλουν να λέγονται κληρονόμοι της. Κρατώντας τους θώκους τους και τα ηνία της εξουσίας οδηγούν το κράτος μας και τον Ελληνισμό όχι στο μουσείο αλλά στ' απόβλητα της ιστορίας.

Όλοι αυτοί όμως ταράχθηκαν τελευταίως και άρχισαν ν' ασχολούνται με τα εθνικά θέματα όχι βέβαια διότι κατανόησαν την -ή ανησύχησαν από την- κρισιμότητα αυτών των θεμάτων, αλλά διότι διαισθάνθηκαν πως η ενστικτώδης αφύπνιση των πατριωτικών αισθημάτων των απλών πολιτών αποτελεί κίνδυνο για την θέση τους στην εξουσία και στο προσκήνιο.

Άρχισαν λοιπόν μια συστηματική προσπάθεια να ελέγξουν αυτήν την ανεπιθύμητη και ακατανόητη γι' αυτούς αφύπνιση. Αλλά η διανοητική ανεπάρκεια και η μορφωτική πενία πολλών(ιδίως στον τομέα της Ιστορίας), τους καθιστά ανίκανους και απρόθυμους να προσεγγίσουν και ν' αναλύσουν ορθώς τις εξελίξεις και πολύ περισσότερο να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν μια πατριωτική πολιτική, ενώ η απουσία "εθνικών αντανακλαστικών" άλλων(λόγω ιδιοτέλειας, ξενολατρείας, εξαρτήσεων ή διεθνιστικών και κοσμοπολιτικών πεποιθήσεων), τους οδηγεί σε αντιγραφή αποδεδειγμένως ψευδών και εμπαθών εις βάρος μας αναλύσεων και προτάσεων ξένων δήθεν έγκυρων "κύκλων" και (Μ.Μ.Ε.), καθώς και στον εξορκισμό του δήθεν αναδυομένου "εθνικισμού".

Έτσι, όλοι αυτοί επιδίδονται σε γενικο(τιποτο)λογίες και αφορισμούς, προσπαθώντας να δημιουργήσουν σύγχιση και να διαβάλλουν τ' αφυπνιζόμενα πατριωτικά αισθήματα, ώστε να συρρικνώσουν και να ελέγξουν την αντίδραση που εκδηλώνουν οι πολίτες στις απειλές κατά της εδαφικής ακεραιότητος και του πολιτισμού μας, δηλαδή κατά της "εθνικής περιουσίας μας".

Αλλά η κενότητα των περισσοτέρων και η έλλειψη πατριωτισμού των υπολοίπων δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν -ή τους αφήνει αδιάφορους η βεβαιότητα- ότι με τη στάση τους οδηγούν την Ελλάδα στη διάλυση και κατά συνέπεια και στην απώλεια των προνομίων τους αν μή, και στην απώλεια του σαρκίου τους.

Παρακολουθώ με απορία, ανησυχία, ντροπή και αγανάκτηση την στάση πολιτειακών και πολιτικών παραγόντων, ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, καθώς και "λειτουργών" των Μ.Μ.Ε. στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, σ' αυτά δηλαδή που κυρίως αποκαλούμε "εθνικά θέματα" και ειδικώτερα στο εν εξάρσει σήμερα "Μακεδονικό".

Όσα λέγουν και γράφουν χαρακτηρίζονται από μετρία έως πλήρη άγνοια της Ιστορίας και βασικών αρχών των διεθνών σχέσεων και διαπνέονται από πνεύμα ηττοπάθειας και ενδοτικότητος που οι ίδιοι ονομάζουν "ρεαλισμό" αλλά που τα όριά του εγγίζουν αυτό που παλαιότερα-όταν είχαμε γνώση, αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια-ονομάζαμε προδοσία.

Ανίκανοι ν' αντιληφθούν την βαρύτητα της υπό νομιμοποίηση ιστορικής απάτης των Σκοπιανών ή, απρόθυμοι ν' αναλάβουν τα βάρη και τις θυσίες που απαιτεί η ανατροπή αυτής της απάτης, λέγουν και γράφουν διάφορα που έχουν σκοπό να δημιουργήσουν σύγχυση και ν' αμβλύνουν τις αντιδράσεις των πολιτών έναντι του ενδεχομένου δημιουργίας ενός μη Ελληνικού "Μακεδονικού" κράτους.

Δεν αντιλαμβάνονται ή, παριστάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται ότι, το λεγόμενο "Μακεδονικό ζήτημα", δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη απόπειρα λεηλασίας της "εθνικής περιουσίας μας" με μιαν ιστορική απάτη και ότι, στην αντιμετώπιση και του "Μακεδονικού" θα δοκιμασθεί γι' άλλη μια φορά η θέληση και η ικανότητά μας να επιβιώσουμε.

Δεν αντιλαμβάνονται ή, παριστάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται ότι, ένα ολιγάριθμο έθνος, πρέπει να επιβεβαιώνει καθημερινώς στη διεθνή κοινωνία την ανάγκη της υπάρξεως και την χρησιμότητά του και να "πείθει" εχθρούς και φίλους ότι είναι αποφασισμένο να κάνει αγώνες και να υποστεί θυσίες για να επιζήσει.

Αναφέρω κατωτέρω μερικές ανόητες, ανιστόρητες και πονηρές δηλώσεις και άρθρα διαφόρων δημοσίων ανδρών και τις επ' αυτών απόψεις μου:

1. Ως προς το όνομα του κράτους των Σκοπίων:

(α) Το όνομα "Μακεδονία" δεν αποτελεί(λέγουν και γράφουν)το πρωτεύον θέμα στο πρόβλημά μας με τα Σκόπια.

Πράγματι, το πρωτεύον θέμα δεν είναι το όνομα του κράτους των Σκοπίων.

ΤO ΘΕΜΑ είναι η απόπειρα νομιμοποιήσεως της ιστορικής απάτης περί υπάρξεως "Μακεδονικού έθνους".

Αυτή όμως η απόπειρα γίνεται μετά βεβαιότητος επιτυχία, εάν το κράτος των Σκοπιανών περιέχει στο όνομά του τον όρο "Μακεδονία" και συνεπώς το θέμα του ονόματος ως πλήρως συνυφασμένο με την κυοφορούμενη νομιμοποίηση της εθνοπλασίας των "Μακεδόνων", είναι της ίδιας ακριβώς σπουδαιότητος.

Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό ή, υποβαθμίζουν δολίως το θέμα του σφετερισμού του ονόματος "Μακεδονία" από τους Σκοπιανούς, είναι άκρως επικίνδυνοι.

Εδώ δεν πρόκειται για μια(ούτως ή άλλως απαράδεκτη), απόπειρα ενός γνωστού και ιστορικού έθνους να σφετερισθεί ένα όνομα ή σύμβολο κ.λπ. που ανήκει σ' ένα άλλο επίσης γνωστό και ιστορικό έθνος. Γεγονός βέβαια που είναι αδιανόητο στις διεθνείς σχέσεις, διότι κάθε έθνος έχει την ιστορία του και τα σύμβολά του για τα οποία είναι υπερήφανο και δεν έχει ανάγκη να σφετερισθεί άλλα.

Στην προκειμένη περίπτωση ένα συνονθύλευμα αλλογενών αποπειράται να δημιουργήσει νέο έθνος,το "Μακεδονικό".

Η απόπειρα αυτή ξεκίνησε μερικές δεκαετίες πριν και τώρα βρίσκεται στη φάση διεθνούς νομιμοποιήσεώς της, μέσω της εισδοχής στην παγκόσμια κοινωνία ενός κράτους(πατρίδος αυτού του "έθνους"), που θα έχει στο όνομά του τον όρο "Μακεδονία". Πρόκειται βεβαίως για την νομιμοποίηση μιας τεράστιας ιστορικής απάτης δια της οποίας πλάθεται ένα "έθνος" του οποίου όλα τα συστατικά στοιχεία(ιστορία, σύμβολα, όνομα κ.λπ.), είναι προϊόντα θρασύτατης κλοπής του ενδοξότερου ίσως τμήματος της δικής μας εθνικής περιουσίας.

Έχει παρουσιασθεί αναλυτικώτατα και με επιστημονική τεκμηρίωση από πολλούς ιστορικούς, εθνολόγους κ.λπ. η βαρύτητα που έχει ένα ιστορικό όνομα και η επίδραση που ασκεί αυτό, στην διαδικασία διαμορφώσεως της εθνικής συνειδήσεως και της ιστορικής μνήμης ενός λαού.

Εμείς οι ίδιοι αναστηθήκαμε ως έθνος και επανιδρύσαμε κράτος, μετά από αιώνες σκοταδιστικής σκλαβιάς και έσχατης πενίας, οιστρηλατούμενοι από το όνομα της Ελλάδος, διότι αυτό το όνομα έφερε το βαρύ και μοναδικό φορτίο της ιστορίας και του πολιτισμού των Ελλήνων. Και άλλοτε, όταν ακόμη είχαμε αξιοπρέπεια και ευαισθησία σε προσβολές της ιστορικής περιουσίας μας, αντιδράσαμε με πάθος σε κάθε απόπειρα αμφισβητήσεως της Ελληνικότητάς μας και της συμβολής των Ελλήνων στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Έπρεπε συνεπώς ιδίως εμείς, να έχουμε ηυξημένη ευαισθησία και απόλυτη συναίσθηση της βαρύτητος ενός ιστορικού ονόματος και μάλιστα του ονόματος "Μακεδονία" που περικλείει και εκφράζει μονολεκτικά, αιώνες υπέρτατης ακμής του Ελληνισμού.

Ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή για να θυμηθούμε πώς επέτυχε ο Τίτο με μια ευφυά κίνηση ν' αντιμετωπίσει το πρόβλημα που είχε στη Νότια Γιουγκοσλαυΐα λόγω της υπάρξεως πληθυσμών με Βουλγαρική, Αλβανική, Σερβική και Ελληνική συνείδηση, τους οποίους πληθυσμούς διεκδικούσαν-ή θα διεκδικούσαν-τα ομοεθνή γειτονικά κράτη. Προς τούτο ίδρυσε ένα ομόσπονδο κράτος που το ονόμασε "Δημοκρατία της Μακεδονίας" και βάφτισε τους κατοίκους του "Μακεδόνες".

Ολίγοι δραστήριοι και φιλόδοξοι Σκοπιανοί, οι οποίοι ασπάστηκαν το τέχνασμα του Τίτο και διείδαν τις τεράστιες προοπτικές που τους προσέφερε η στηριγμένη σε κλοπιμαίο όνομα νέα εθνικότητα, επέτυχαν σε διάστημα ολίγων ετών, με μια εργώδη προσπάθεια να κατασκευάσουν "Μακεδονική γλώσσα" και "Μακεδονική ιστορία" πλαστογραφώντας θρασύτατα την ιστορία.

Η επίζηλη θέση που απέκτησε μετά την αποστασία του από την ομάδα των κομμουνιστικών κρατών ο Τίτο, τα συμφέροντα πολλών δυνάμεων της Ευρώπης που εξυπηρετούντο απολύτως και διαχρονικώς με την ύπαρξη μιας εχθρικής σφήνας που θα διασπά τον-μη υπάρχοντα μεν τότε αλλά νομοτελειακά επανιδρυόμενο-άξονα Ελλάδος-Σερβίας και κυρίως η έλλειψη σθεναρής πατριωτικής ηγεσίας στην Ελλάδα, συνέβαλαν ώστε τα προϊόντα αυτής της πλαστογραφίας να γίνουν αποδεκτά από τις κυβερνήσεις, τα πνευματικά ιδρύματα και τους πολίτες πολλών χωρών, μέχρι του σημείου να ταυτισθεί ο όρος "Μακεδονία" με την ομόσπονδη "δημοκρατία" των Σκοπίων.

Έτσι, οι μεν προνοητικοί Ευρωπαίοι ετοίμασαν μιαν ακόμη θρυαλλίδα της Βαλκανικής πυριτιδαποθήκης, ο δε Τίτο επέτυχε όχι μόνον ν' ακυρώσει το πρόβλημά του στην Ν.Γιουγκοσλαυϊα, αλλά να το αντιστρέψει εις βάρος των γειτόνων του πλάθοντας μιά νέα "εθνότητα" τα μέλη της οποίας διεκδικούσαν πλέον για λογαριασμό του τα "αλύτρωτα" Μακεδονικά εδάφη της Ελλάδος και της Βουλγαρίας.

Είναι βεβαιωμένο ιστορικώς ότι, εθνική συνείδηση αποκτάται ή εμπεδώνεται ευκολώτερα από τα μέλη μιας κοινότητος, όταν αυτή έχει, ή οι ηγέτες της προβάλλουν κάποιο ένδοξο παρελθόν από το οποίο τα μέλη της ν' αντλούν αισθήματα υπερηφανείας και υπεροχής.

Κι αν η ύπαρξη-ή η προβολή-ενδόξου παρελθόντος υποβοηθεί απλώς τον προσηλυτισμό ατόμων που δεν έχουν ακόμη διαμορφώσει εθνική συνείδηση, αποτελεί όρο "εκ των ών ούκ άνευ" για την εθελούσια "αλλαξοπιστία" πολιτών-όπως οι Σκοπιανοί-που είχαν ήδη μιαν εθνική ταυτότητα,(Βουλγαρική, Σερβική, Αλβανική κ.λπ.), την οποία θα εδέχοντο ν' ανταλλάξουν μόνον με μιαν ενδοξώτερη.

Η εθνοπλασία του Τίτο δεν θα είχε καμμιάν επιτυχία εάν επέλεγε για το υπό κατασκευήν "έθνος" ένα όνομα χωρίς μακρά και ένδοξη ιστορία. Ήταν όμως αρκετά έξυπνος, θρασύς και τυχερός ώστε να σφετερισθεί χωρίς αντίσταση το όνομα "Μακεδονία", το οποίο, εκτός από μακρά και ένδοξη ιστορία, προσφέρει στους προσήλυτους και ελπιδοφόρο(για εδαφική επέκταση και απόλαυση λείας), μέλλον.

Παρά όμως τα οφέλη που προσέφερε η νέα αυτή "εθνικότητα" και παρά την ψυχολογική βία που ασκήθηκε στους δυστυχείς κατοίκους της Σκοπιανής ομόσπονδης "δημοκρατίας", ο προσηλυτισμός δεν είχε απόλυτη επιτυχία. Και τούτο διότι, η εθνική συνείδηση, η ιστορική μνήμη και η εθνική ταυτότητα είναι βαθειά ριζωμένες και δεν διαγράφονται εύκολα, ούτε κατατίθενται στο βωμό μιάς ιστορικής απάτης.

Υπήρξαν ολίγοι αρχικώς αμνήμονες και συμφεροντολόγοι που ασπάστηκαν την νέα "εθνικότητα" και απετέλεσαν την άρχουσα ομάδα. Αλλά στο διάστημα των 5 περίπου δεκαετιών που, με την δική μας ανοχή ή αδυναμία αντιδράσεως, εκκολάφθηκε η πλαστή εθνότητα, γεννήθηκαν και ανατράφηκαν γενεές Σκοπιανών ως "Μακεδόνες", οι οποίοι σήμερα -παρ' ότι μειοψηφούν- αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό των κατοίκων των Σκοπίων.

Είναι προφανής λοιπόν η βαρύτητα του ονόματος "Μακεδονία" και ευνόητη η επιμονή της ηγεσίας των Σκοπιανών να ονομασθεί το κράτος των, "Δημοκρατία της Μακεδονίας".

Το όνομα αυτό αποτελεί ικανή προϋπόθεση για την αναγνώριση της υπάρξεως "Μακεδονικού έθνους" και ζωτική-κυριολεκτικώς- προϋπόθεση για την υπόσταση της κυρίαρχης ομάδος των "Μακεδόνων" καθώς και για τη συνοχή και την επιβίωση του κράτους των Σκοπίων.

Διότι, ποίου έθνους ηγετική ομάδα θ' αποτελούν οι "Μακεδόνες" που κυβερνούν σήμερα εάν δεν υπάρχει "Μακεδονικόν έθνος" ;

Και πώς είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί η ύπαρξη "Μακεδονικού έθνους" όταν η ονομασία της ίδιας της πατρίδος τους δεν θα περιέχει τον όρο "Μακεδονία" ;

Κι αν δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ή ύπαρξη "Μακεδονικού έθνους", τί νόημα έχει η ύπαρξη ενός πολυεθνικού αδύναμου κράτους στο οποίο κατοικούν μέλη εθνοτήτων γειτονικών κρατών ;

Είναι προφανές λοιπόν ότι, το πρόβλημά μας με τους Σκοπιανούς(δηλαδή την κυβερνώσα ομάδα), είναι η επιμονή τους στην ιστορική απάτη περί υπάρξεως "Μακεδονικής" εθνότητος και γλώσσας, απάτη που νομιμοποιείται διεθνώς μέσω της χρήσεως του όρου "Μακεδονία" στην ονομασία του κράτους.

Αν οι Σκοπιανοί επιτύχουν να παγιώσουν διεθνώς τον σφετερισμό του ονόματος Μακεδονία στην ονομασία του κράτους τους, θα έχει νομιμοποιηθεί η απάτη περί υπάρξεως "Μακεδονικού έθνους" κι έτσι, θα έχουμε ήδη χάσει με την έγκριση της διεθνούς κοινότητος ένα μεγάλο μέρος από την "εθνική περιουσία μας", δηλαδή θα έχουμε υποστεί μια βαρύτατη ήττα και θα έχουν τεθεί οι βάσεις για νέες ήττες αφού όλες οι άλλες διεκδικήσεις τους στηρίζονται(όπως εκτίθεται στην επόμενη παράγρ.2), ακριβώς σ' αυτό το όνομα.

(β) Ανεχθήκαμε(λένε και γράφουν)επί 40 χρόνια τη χρήση του όρου "Μακεδονία" από τους Σκοπιανούς και τώρα δεν είναι πολύ πειστικές στην διεθνή κοινότητα οι διαμαρτυρίες μας".

Βεβαίως έτσι συνέβη. Και είναι τραγικό ότι μερικοί από τους μεγάλους υπεύθυνους όχι μόνον δεν έχουν υποστεί συνέπειες γι' αυτήν την διαρκή μειοδοσία, αλλά δεσπόζουν και σήμερα στην πολιτική ζωή και ωρισμένοι εξ αυτών έχουν λόγο στο-ή χειρίζονται απ' ευθείας το-θέμα των Σκοπίων.

Αλλά, η εθνική περιουσία και τα κυριαρχικά δικαιώματα κάθε έθνους είναι αναπαλλοτρίωτα,δεν υπόκεινται σε "χρησικτησία" και χάνονται ή περιορίζονται μόνον με αίμα.

Οι εντέχνως προβαλλόμενες απόψεις περί εξασθενίσεως των επιχειρημάτων μας λόγω μακροχρόνιας αποχής από την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, εάν δεν είναι προϊόντα συνειδητού ενδοτισμού, είναι επιεικώς ανόητες και ανιστόρητες.

Αν ίσχυε η χρησικτησία και στις διεθνείς υποθέσεις, η ιστορία της ανθρωπότητος, των κρατών και των εθνών θα είχε τελειώσει πριν αρχίσει.

Όσο για την πειστικότητα των διαμαρτυριών μας, αυτή δεν εξαρτάται από την προϊστορία των χειρισμών μας αλλά από το σθένος και τη θέληση να υπερασπιζόμαστε διαρκώς την εθνική περιουσία και τα δικαιώματά μας.

2. Ως προς τις διεκδικήσεις των Σκοπίων:

(α) Μας καλύπτει(λένε και γράφουν)και είναι αρκετή για την αναγνώρισή των,η δήλωση των Σκοπιανών ότι δεν έχουν εδαφικές βλέψεις στην Ελλάδα και ότι δεν υπάρχει "Μακεδονική" μειονότητα στη χώρα μας".

Κατ' αρχήν πρέπει να επισημάνω ότι είναι ένδειξη παρακμής και ηττοπάθειας το να βασίζουμε την ασφάλεια των συνόρων μας στην διαβεβαίωση ενός άλλου κράτους ότι δεν διεκδικεί εδάφη μας. Εάν μάλιστα εκλιπαρούμε τρίτους να μεσολαβήσουν για να μας δώσει αυτήν την διαβεβαίωση ένα τυπικώς ανύπαρκτο και ουσιαστικώς τελείως ανίσχυρο κράτος, τότε πρόκειται για έσχατο εξευτελισμό. Αυτή η αναξιοπρεπής και τρομαλέα συμπεριφορά ενός έθνους το οποίο άλλοτε -μόνο του έναντι πολλών και ισχυρών- υπερασπίστηκε με υψηλό φρόνημα και αυτοθυσία την τιμή του, έχει προκαλέσει τη χλεύη και την περιφρόνηση ακόμη και εκείνων εκ των Ευρωπαίων, οι οποίοι ουδέποτε αγωνίστηκαν για πατρίδα και εθνική αξιοπρέπεια.

Πέραν των ανωτέρω, τέτοια προσέγγιση του θέματος των σχέσεών μας με τα Σκόπια είναι δυνατή μόνον απ' όσους είναι ή, εμφανίζονται ως ανιστόρητοι, αφελείς και ως(πράγματι ή δήθεν), αγνοούντες ότι, δεν είναι οι "δηλώσεις" και οι "διαβεβαιώσεις" που εξασφαλίζουν την ειρήνη και συνεργασία μεταξύ γειτονικών κρατών αλλά τα κοινά συμφέροντα και η ισορροπία δυνάμεων.

Είναι κοινότυπο αλλά πρέπει να λεχθεί για τους δήθεν αφελείς ότι, εάν μεταξύ γειτονικών κρατών υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα -ιδίως δε- εδαφικές διεκδικήσεις και αλυτρωτικά θέματα, οι "συνθήκες ειρήνης και φιλίας", οι "δηλώσεις", οι "διαβεβαιώσεις" κ.λπ. λησμονούνται και παραβιάζονται βαναύσως αμέσως μόλις ανατραπεί η δυναμική ισορροπία που επέβαλε την σύνταξη και υπογραφή των.

Οι Σκοπιανοί, σφετεριζόμενοι Ελληνική ιστορία, σύμβολα και όνομα για να πλάσουν ένα "Μακεδονικόν έθνος", κατέστησαν αυτομάτως τον αλυτρωτισμό και τις διεκδικήσεις εδαφών μας κύριον άξονα της πολιτικής των από τον οποίο δεν μπορούν να παρεκκλίνουν χωρίς τον κίνδυνο να διασπασθούν και ν' απορροφηθούν από τους γείτονές τους.Το ίδιο το υποκλαπέν όνομα του "έθνους" των τους ωθεί αναγκαστικώς στην διεκδίκηση όλων των εδαφών που προσδιορίζονται γεωγραφικώς με το όνομα "Μακεδονία" και αυτό ακριβώς έχουν πράξει διατυπώνοντας ευθέως και επισήμως τις διεκδικήσεις αυτές στο σύνταγμά τους.

Πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους ότι, η διεθνής αναγνώριση ενός "Μακεδονικού κράτους" που συνεπάγεται την νομιμοποίηση της ιστορικής απάτης περί υπάρξεως "Μακεδονικού έθνους", δημιουργεί έναν "εν δυνάμει" εχθρό μας, του οποίου οι βλέψεις είναι μέν δυνατόν ν' αποκρυβούν με "δηλώσεις" κ.λπ. αλλ' ουδέποτε θα παύσουν να υπάρχουν και θα εμφανισθούν σε ευθετώτερο χρόνο, όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκές.

Είναι προφανές ότι ακόμη κι αν τα Σκόπια έκαναν τώρα φιλειρηνικές "δηλώσεις" αυτές θ' αποτελούσαν τακτικό ελιγμό προκειμένου να ενταχθούν στον Ο.Η.Ε. ή θα ήταν προϊόν της προσωρινής αδυναμίας των και πάντως οι "δηλώσεις" αυτές δεν θα σήμαιναν απάρνηση των εις βάρος μας διεκδικήσεων. Πέραν τούτου καμμιάν αξία και αξιοπιστία δεν μπορούν να έχουν οι οποιεσδήποτε "δηλώσεις" και "διαβεβαιώσεις", ακόμη και το τυχόν τροποποιούμενο σύνταγμα ενός συνονθυλεύματος ανθρώπων που εισβάλλουν στην κοινωνία των εθνών ως "διεθνείς απατεώνες", πλαστογραφώντας την ιστορία και σφετεριζόμενοι το Ελληνικό όνομα "Μακεδονία" για να προσδιορίσουν την εθνική τους ταυτότητα.

Κι εδώ πρέπει να επισημάνω ότι πέραν της πλήρους αναξιοπιστίας και απαξίας των "δηλώσεων και διαβεβαιώσεων" των Σκοπιανών, είναι μέγα σφάλμα να ζητάμε ή ν' αποδεχόμαστε διαβεβαιώσεις ότι δεν υπάρχει "Mακεδονική" μειονότητα στην Ελλάδα, διότι έτσι αναγνωρίζουμε εμμέσως ότι υπάρχει "Μακεδονικόν έθνος".

Διαρκής μέριμνά μας πρέπει να είναι η απάλειψη της βάσεως επί της οποίας στηρίζονται οι διεκδικήσεις των Σκοπιανών,δηλαδή η αποκάλυψη και απάλειψη της ιστορικής απάτης περί υπάρξεως "Μακεδονικού έθνους" και κατά συνέπειαν η άρνηση αναγνωρίσεως Σκοπιανού κράτους που θα έχει στ' όνομά του υφ' οιανδήποτε μορφή, τον όρο "Μακεδονία".

Αν αυτό δεν επιτευχθεί δεν χρειαζόμαστε και είναι ντροπή να ζητάμε "δήλωση" των Σκοπιανών για να διασφαλίσωμε την εθνική μας περιουσία.Θα εμμείνουμε απαρεγκλίτως και επί όσο χρόνο χρειαστεί στην ανατροπή του σφετερισμού της ιστορίας μας και θ' αντιδράσουμε με κάθε μέσον μη αποκλείοντας ακόμη και στρατιωτική ενέργεια κατά του Βαλκάνιου απατεώνα.

(β) Η Ελλάδα,(λένε και γράφουν),μιά χώρα της Ε.Ο.Κ. και του Ν.Α.Τ.Ο. πενταπλάσια σε πληθυσμό και με πολλαπλάσια οικονομική και στρατιωτική ισχύ, δεν κινδυνεύει από τα αδύναμα Σκόπια.

Αυτή είναι μια πονηρή, στενή και ρηχή αντιμετώπιση του θέματος διότι:

Με την αναφορά της συμμετοχής της Ελλάδος στην Δ.Ε.Ε. και στο Ν.Α.Τ.Ο υπονοείται ότι οι οργανισμοί αυτοί προστατεύουν τα σύνορά μας. Αλλά όπως όλοι κατανοούν, τα Σκόπια αποτελούν απειλή μόνον εάν δράσουν εναντίον μας κατά την διάρκεια συγκρούσεώς μας με την Τουρκία. Σ' αυτήν όμως την περίπτωση και το Ν.Α.Τ.Ο. και η Δ.Ε.Ε. έχουν δηλώσει επισήμως ότι δεν προστατεύουν τα σύνορά μας.

Παρουσιάζεται η βλαπτική δυνατότητα του Σκοπιανού κράτους να περιορίζεται μόνον στο ενδεχόμενο συγκρούσεως μεταξύ Ελλάδος-Σκοπίων και αποσιωπάται η -και πιθανώτερη- περίπτωση ταυτόχρονης συγκρούσεως και με άλλες χώρες, οπότε το κράτος αυτό θα περισπά μέρος των δυνάμεών μας εξασθενίζοντας έτσι τις αμυντικές μας δυνατότητες.

Συγκρίνονται οι δυνάμεις της Ελλάδος και των Σκοπίων υπό τις σημερινές συνθήκες και λαμβάνονται υπόψιν μόνον οι υλικοί και ποσοτικοί παράγοντες.

Αλλά πρώτον, η ισχύς ή η αδυναμία μεταβάλλονται συνεχώς, ενώ εξάλλου δεν είναι το μέγεθος ούτε οι εξοπλισμοί που αποτελούν τους μοναδικούς παράγοντες ισχύος ενός κράτους.

Αποφασιστικοί παράγοντες είναι επίσης ο πατριωτισμός των πολιτών, η διάθεση για θυσίες, η αίσθηση του χρέους προς κάποιο ένδοξο ιστορικό παρελθόν και η πίστη στα πεπρωμένα του έθνους και σε κάποια "μεγάλη ιδέα". Και οι παράγοντες αυτοί, αξιοποιούμενοι από μια διεκδικητική, σφριγηλή, πατριωτική ηγετική ομάδα, είναι δυνατόν ν' ανατρέψουν την πληθυσμιακή και στρατιωτική υπεροχή αντιπάλων κρατών, ιδίως όταν οι πολίτες και προπάντων η ηγεσία αυτών των κρατών(όπως σ΄ εμάς) έχουν χάσει την αγωνιστικότητα και τον πατριωτισμό τους.

Η ιστορία μας προσφέρει πολλά σχετικά παραδείγματα. Αναστηθήκαμε το 1821 μετά από αιώνες σκλαβιάς και πολλαπλασιάσαμε την Ελληνική επικράτεια κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, αντιμετωπίζοντες την ασυγκρίτως μεγαλύτερη-αλλά από ανικάνους ηγέτες διευθυνόμενη-Οθωμανική αυτοκρατορία, χάρις στο σθένος και την ορμή που είχαν εμπνεύσει στους Έλληνες η ένδοξη ιστορία τους, ο πόθος της ελευθερίας, το όραμα της "μεγάλης ιδέας" και η φωτισμένη καθοδήγηση μιας σθεναρής, πατριωτικής ηγεσίας. Και υπέστημεν εξευτελιστικές ήττες, όπως το 1955 και το 1974, επειδή είχαμε μια τρομαλέα ηγεσία που δεν ήθελε και δεν ήταν ικανή να ενεργοποιήσει την ιστορική μνήμη και τον πατριωτισμό μας.

Το υπό (τερατο)γένεσιν κράτος των "Μακεδόνων" των Σκοπίων, θ' αποτελεί όπως προαναφέρθηκε έναν "εν δυνάμει" εχθρό και διεκδικητή εδαφών μας.

Γι' αυτό, παρ' ότι δεν διαθέτει σήμερα οικονομική και στρατιωτική ισχύ, πρέπει να εξετάσουμε εάν μπορεί στο μέλλον να καταστεί ικανό μόνο του ή μετ' άλλων να εκμεταλλευθεί την ή, να συμβάλλει στην, ανατροπή της σημερινής ισορροπίας και ν' αποσπάσει εδάφη μας.

Παράγοντες που μπορεί να καταστήσουν το κράτος των Σκοπίων επικίνδυνο για τα δικαιώματά μας είναι:

Η προώθηση σε ευρύτερα στρώματα της "εθνοπλασίας", του "Μακεδονικού" εθνικισμού και της "Μακεδονικής μεγάλης ιδέας".

Η εξάρτηση από ισχυρές, εχθρικές προς τη χώρα μας δυνάμεις.

Ως προς τον πρώτο παράγοντα.

Η νομιμοποίηση του σφετερισμού του ονόματος "Μακεδονία" είναι ήδη μια περιφανής νίκη η οποία θα επιταχύνει τη διαδικασία εθελούσιας "Μακεδονοποιήσεως" των υπολοίπων Σκοπιανών και θα προωθήσει ευρύτερα την ανάπτυξη "Μακεδονικού" εθνικισμού και μιας "Μακεδονικής μεγάλης ιδέας". Έτσι το σημερινό συνονθύλευμα εθνοτήτων, καθοδηγούμενο από μια ικανή και φανατική ηγετική ομάδα και οιστρηλατούμενο από το ένδοξο φορτίο του ονόματος ¨Μακεδονία¨ και από την νίκη που έχει ήδη καταγάγει εις βάρος μας, μπορεί να μετατραπεί σ' έναν ενθουσιώδη και πείσμονα διεκδικητή εδαφών μας που θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσον για τη λύτρωση των "αλυτρώτων αδελφών και εδαφών".

Και τ' αποτελέσματα της Σκοπιανής προπαγάνδας και πολιτικής έχουν δείξει τί μπορούν να πετύχουν έστω και λίγοι, αλλά κατεχόμενοι από πατριωτικά αισθήματα πολίτες.

Ως προς τον δεύτερο παράγοντα.

Η εξάρτηση των Σκοπίων από ξένες δυνάμεις έχει προηγηθεί της εμφανίσεώς των ως κρατικής οντότητος και τούτο διότι η "Μακεδονική εθνότης" αποτελεί "εφεύρεση" και "πλάσμα" αυτών των δυνάμεων.

Οι Σκοπιανοί δεν έχουν καμμία δυνατότητα επιβιώσεως και το Σκοπιανό κράτος καμμία δυνατότητα υπάρξεως, εάν δεν λειτουργούν ως πειθήνια όργανα των δυνάμεων εκείνων που επινόησαν και διέπραξαν την "εθνοπλασία" των "Μακεδόνων" και όσων έχουν συμφέρον να την συντηρούν. Οι δυνάμεις αυτές επιθυμούν διακαώς την ύπαρξη του Σκοπιανού κράτους το οποίο με την καίρια στρατηγική θέση που κατέχει διασπά τον άξονα Ελλάδος-Σερβίας και καθιστά τη χώρα μας κατ' ουσίαν πολιορκημένη πλήρως από εχθρικές δυνάμεις και υποκείμενο άμεσου και δραστικού εκβιασμού.

Η Τουρκία δεν ανήκει σ' εκείνες τις δυνάμεις που έπλασαν το "Μακεδονικόν έθνος", αλλ' επειδή η ύπαρξη του Σκοπιανού κράτους εξυπηρετεί κατά τον καλύτερο τρόπο τα αυτοκρατορικά οράματά της, επέτυχε με την άδεια των πατρώνων των Σκοπίων να συνάψει μαζί τους στενότατες σχέσεις.

Οι σχέσεις αυτές παρουσιάζουν και για τα Σκόπια σπουδαία πλεονεκτήματα διότι παρέχουν κάποια προστασία έναντι επίβουλων γειτόνων, αλλά κυρίως διότι υποθάλπουν την ελπίδα τους ότι, σε τυχόν επιτυχή για την Τουρκία έκβαση μιας πολεμικής συγκρούσεως με την Ελλάδα, θα ικανοποιηθούν και οι δικές τους επεκτατικές βλέψεις.

Τα Σκόπια δεν θα μπορέσουν ίσως ποτέ να συγκροτήσουν στρατό ικανό ν' απειλήσει μόνος του την ασφάλειά μας. Αλλά, εκείνες οι χώρες-και κυρίως η Τουρκία-που έχουν συμφέρον ν' αυξήσουν τα μέτωπα που πρέπει να προστατεύει ο στρατός μας, είναι βέβαιο ότι θα εκπαιδεύσουν και θα ενισχύσουν τις ένοπλες δυνάμεις των Σκοπίων στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Έτσι τα Σκόπια θ' αποτελέσουν έναν ισχυρό κρίκο μιας αλυσίδας εχθρικών ομόρων κρατών και θα συμβάλλουν στον ασφυκτικό αποκλεισμό της χώρας μας και στην διασπορά των αμυντικών μας δυνάμεων που μπορεί να έχει ως συνέπεια ακόμη και την αδυναμία προασπίσεως των,(ασθενών στην περιοχή εκείνη), βορείων συνόρων μας.

Αποτελεί λοιπόν το κράτος των Σκοπίων μια σοβαρή πηγή κινδύνων για τη χώρα μας που πρέπει να εξαλειφθεί με κάθε τρόπο.

3. "Είναι βεβαία,(λένε και γράφουν),η αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με κάποιαν ονομασία που θα περιέχει τον όρο "Μακεδονία". Συνεπώς πρέπει να ασκήσουμε "ρεαλιστική" πολιτική ώστε να μην "απομονωθούμε" από "συμμάχους" και "εταίρους".

Κατ' αρχήν ήταν απαράδεκτη η παρουσίαση ενδεχομένων δυσμενών εξελίξεων ως βεβαίων, ενώ διεξήγετο ακόμη διπλωματική "μάχη" για την αποτροπή τέτοιων εξελίξεων. Μιά τέτοια ηττοπαθής πρόβλεψις, πέραν του ότι υπέσκαπτε το φρόνημα και διασπούσε την ενιαία θέληση των πολιτών υπονομεύοντας έτσι την διεξαγωγή αυτής της μάχης, αποκαλύπτει ότι οι εκφραστές της έχουν νοοτροπία τρομαλέων υποτελών και θεωρούν ως δεδομένην την δυνατότητα(ίσως τινές και το δικαίωμα), των "εταίρων" και "συμμάχων" μας να εφαρμόζουν απεριορίστως οιανδήποτε, βλαπτική των συμφερόντων μας πολιτική και δεδομένην επίσης την αδυναμία μας(όπως φρονεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας Κων.Καραμανλής), να παρεμποδίσουμε την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής.

Αλλά, οι αλλεπάλληλες αναβολές αναγνωρίσεως του Σκοπιανού κράτους παρά τον ασθενή από μέρους μας χειρισμό του θέματος, απέδειξαν ότι δεν ήταν καθόλου δεδομένη η δυνατότητα των "εταίρων" και "συμμάχων" να μας βλάπτουν όποτε και όσο θέλουν. Είναι ομολογημένο και από τους ίδιους ότι οι αναβολές αυτές οφείλονται αποκλειστικώς στην παρούσα και στην αναμενόμενη έντονη αντίδραση των πολιτών μας(την οποίαν οι "αρμόδιες υπηρεσίες" τους παρακολουθούν με μεγάλην επιμέλεια και ανησυχία), και παρά το ότι η ένταση αυτής της αντιδράσεως υπονομεύεται συνεχώς από την κρυφή διπλωματία και τ' ανωτέρω ηττοπαθή δημοσιεύματα, εκπομπές και δηλώσεις.

Οι συνιστώντες ν' ασκήσουμε "ρεαλιστική" πολιτική υπονοούν,(αλλά δεν έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να το πούν ευθέως), ότι πρέπει να υποχωρήσουμε στο θέμα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων.

Κατά ποίαν λογικήν όμως είναι "ρεαλισμός" η ηττοπαθής στάση και η υποχώρηση, η οποία εν προκειμένω είναι ταυτόσημη με απεμπόληση της ιστορίας μας και με απώλεια ή υποθήκευση σημαντικώτατου μέρους της εθνικής περιουσίας μας;

Είναι σκόπιμο να θυμηθούν οι σημερινοί "ρεαλιστές" ότι οι ευτυχείς περίοδοι της ιστορίας μας, καθώς και η ίδια η ύπαρξη του σημερινού κράτους μας, οφείλονται σ' εκείνους που στις κρίσιμες στιγμές δεν άκουσαν τους,(αεί εμφανιζόμενους ως "ρεαλιστές"), δειλούς και βολεμένους και έκαναν αυτό που τους υπαγόρευσαν η τιμή και ο πατριωτισμός.

Μετά από την πίεση της κοινής γνώμης οι εκ των πολιτικών "ρεαλιστές" αναδιπλώθηκαν αρχικώς και εξαναγκάστηκαν ν' αποδεχθούν το πάνδημο αίτημα να μη γίνει αποδεκτή ονομασία του κράτους των Σκοπίων που θα περιέχει τον όρο "Μακεδονία", επιφυλασσόμενοι να χρησιμοποιήσουν τον "ρεαλισμό" τους στους περαιτέρω μυστικούς χειρισμούς του θέματος και στην "ντεφάκτο" αναγνώριση του ψευδεπίγραφου κράτους των Σκοπίων.

Αλλά θα κάνουν μεγάλο λάθος και θα δοκιμάσουν οδυνηρή έκπληξη από το είδος και από την ένταση των αντιδράσεων, όσοι υποτιμήσουν την πάνδημη απαίτηση ν' αντισταθούμε με κάθε μέσον και μέχρι τέλους στη λεηλασία της πατρίδας μας και στην προσβολή της εθνικής μας τιμής.

Μετά την εξ ανάγκης υιοθέτηση της θέσεως για μή αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με το όνομα "Μακεδονία", οι "ρεαλιστές" άρχισαν να τονίζουν το επιχείρημα περί απομονώσεώς μας εάν τηρήσουμε αδιάλλακτη στάση και στην περαιτέρω αντιμετώπιση του απατεώνα των Βαλκανίων.Αλλά οι ανησυχούντες για τυχόν "απομόνωσή" μας πρέπει να μας εξηγήσουν,

- τί οφέλη προσδοκούμε (υπο)κύπτοντες στα κελεύσματα της ΕΟΚ; και,

- τί ακριβώς διακυβεύουμε δυσαρεστώντας "συμμάχους" και "εταίρους" ;

· Μήπως την εδαφική μας ακεραιότητα ;

· Μήπως την οικονομική ενίσχυση της Ε.Ο.Κ. ; ή,

· Μήπως το εξαγωγικό μας εμπόριο ;

Αλλά η εδαφική μας ακεραιότητα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο και αλλού διακυβεύονται και συρρικνώνονται ήδη από μακρού, ακριβώς με τις ενέργειες και την ανοχή των "συμμάχων" και "εταίρων" μας, οι οποίοι όχι μόνο δεν μας έδωσαν ποτέ,(παρ' ότι εναγωνίως και ως επαίτες την ζητήσαμε), εγγύηση για τα σύνορά μας, αλλ' υποθάλπουν τις διεκδικήσεις και την επιθετικότητα όλων των γειτόνων μας σε κάθε περίπτωση.

Έχει από παλιά δηλωθεί επισήμως ότι το Ν.Α.Τ.Ο. δεν μας προστατεύει από τυχόν επίθεση της Τουρκίας.Για όσους όμως είχαν αφελώς πανηγυρίσει το Μάαστριχτ, καθώς και για όσους "Ευρωλάγνους" ελπίζουν στην προστασία της Ε.Ο.Κ. ήρθε η στυγνή διακήρυξη της 19/6/92 στο Petersberg όπου οι εννέα "εταίροι μας" της Δ.Ε.Ε. κατέστησαν ανενεργό το περίφημο άρθρο 5 και μάλιστα με "φωτογραφική" διατύπωση που δεν αφήνει καμμιάν αμφιβολία για το ότι δεν μας παρέχουν προστασία έναντι επιθέσεως της Τουρκίας, έναντι δηλαδή του μοναδικού κράτους που αποτελεί άμεση απειλή για τα σύνορά μας.

Και όχι μόνον αυτό. Απάλειψαν και τη διάταξη του άρθρου 10 που επιβάλλει στα μέλη της Δ.Ε.Ε. την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση τυχόν διαφορών τους, ώστε να μην εξαναγκασθεί η Τουρκία να προσαχθεί στο δικαστήριο αυτό για το θέμα της υφαλοκρηπίδος.

Ο φόβος συνεπώς των "ρεαλιστών" μή τυχόν απομονωθούμε από τους "συμμάχους" και "εταίρους" μας δεν έχει νόημα διότι, οι δύο οργανισμοί στους οποίους ενταχθήκαμε ακριβώς για να προστατευθούμε μας έχουν ήδη,(χωρίς υπαιτιότητά μας και παρά την δουλική υποταγή μας), απομονώσει και με ιταμό τρόπο αρνούνται μόνον σε μάς, αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι συνεστήθησαν και υπάρχουν, δηλαδή την ασφάλεια των συνόρων μας.

Όσο για την τυχόν περικοπή της οικονομικής ενισχύσεως από τους δυσαρεστημένους με την μή "ρεαλιστική" στάση μας "εταίρους" της ΕΟΚ και για τις ζημίες από το κλείσιμο των συνόρων μας με τα Σκόπια, θέλω να θυμίσω σ' όσους το ξεχνούν ότι,το έθνος που σταθμίζει με χρήματα την τιμή του, τα κυριαρχικά του δικαιώματα και τα,(με αγώνες και αίμα ελευθερωμένα και διατηρημένα), εδάφη της πατρίδος του, δεν είναι άξιο να επιβιώσει ελεύθερο και τελικώς δεν επιβιώνει.

Αλλά και επί των υποτιθεμένων ζημιών αναφερόμενοι, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι συνέπειες από το κλείσιμο των συνόρων μας θα είναι κατά πολύ δυσμενέστερες για τους Σκοπιανούς απ' ότι για μάς.

Εξ άλλου ο φόβος των "ρεαλιστών" για τις δυσμενείς συνέπειες του κλεισίματος των συνόρων έχει ήδη επαληθευθεί αλλά με πρωτοβουλία των "συμμάχων" και "εταίρων" μας οι οποίοι, αδιαφορούντες για τις εις βάρος μας(οικονομικές)επιπτώσεις, επέβαλαν αποκλεισμό στην Γιουγκοσλαυΐα σύροντάς μας μάλιστα σε μιαν ακόμη εθνικώς αναξιοπρεπή συμπόρευση στα δόλια και τελείως ασύμφορα για μάς σχέδιά τους.

4. Εγκλωβιστήκαμε(λένε και γράφουν)στην αντιμετώπιση του "Σκοπιανού" και παραμελήσαμε τους άλλους κινδύνους και κυρίως τον Τουρκικό κίνδυνο.

Πρόκειται για μια ακόμη προσπάθεια υπεκφυγής και συγκαλύψεως της αδυναμίας,(ενίων πολιτικών και πολιτικολογούντων, δημοσιογράφων και δημοσιογραφούντων), ν' αντιληφθούν το πρόβλημα, ν' αναλύσουν τα αίτιά του και να υποβάλουν προτάσεις για την αντιμετώπισή του.

Επικαλούνται το γεγονός ότι έχουμε παραμελήσει τον Τουρκικό κίνδυνο,(πράγμα που συμβαίνει βεβαίως αλλά δυστυχώς, όχι διότι δόθηκε προτεραιότητα στο "Μακεδονικό", αλλά διότι τηρούμε επί δεκαετίες έναντι της Τουρκίας τρομαλέα και ενδοτική στάση) και δεν λένε καθαρά τί προτείνουν.

- Να εγκαταλείψωμε το "Μακεδονικό" ;

- Να το υποβαθμίσουμε εν σχέσει με το "Τουρκικό" ;

Αλλά τα εθνικά θέματα δεν διαχωρίζονται σε μείζονος και ελάσσονος σημασίας τοιαύτα. Όλα είναι εξ ίσου σημαντικά και πρέπει ν' αντιμετωπίζονται με την ίδια επιμέλεια και εγρήγορση. Βεβαίως όταν κάποιο εξ αυτών βρίσκεται σε κρίσιμη φάση, επιβάλλεται ηυξημένη περί αυτό δραστηριότητα. Και αυτή η ηυξημένη δραστηριότητα δίνει ίσως την ψευδή εντύπωση ότι τούτο προτάσσεται των άλλων.

Φοβάμαι όμως ότι οι κοπτόμενοι για την παραμέληση του Τουρκικού κινδύνου δεν είναι θύματα μιας τέτοιας ψευδούς εντυπώσεως. Απλώς έτσι περιβάλλουν με αχλύ την αιδημόνως αποκρυπτόμενη ενδοτικότητά των και προτάσσουν τον Τουρκικό κίνδυνο,(τον οποίο επίσης πολύ επιφανειακά γνωρίζουν και έναντι του οποίου ουδέποτε έως τώρα αντέδρασαν με γνώση και σθένος), για να μας πείσουν ότι προκειμένου να τον αντιμετωπίσουμε, πρέπει να "κλείσουμε" το "Μακεδονικό"(και το Κυπριακό), έστω και με υποχωρήσεις, δηλαδή έστω και με παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων μας.

5. "Αν είχαμε,(λένε και γράφουν),ασκήσει μιαν άλλη(φιλική και οικονομίστικη)πολιτική,θα είχαμε δημιουργήσει σχέσεις συνεργασίας με την Αλβανία,τη Βουλγαρία κ.λπ. και θα κατακτούσαμε κυρίαρχη θέση στα Βαλκάνια".

Η άποψη αυτή είναι ρηχή και αστήρικτη και αποδεικνύει πλήρη άγνοια της ιστορίας των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής της Αν.Μεσογείου, αλλά και των κανόνων που διέπουν τις σχέσεις των κρατών.

Είναι γνωστό ότι μεταξύ γειτονικών κρατών σχέσεις συνεργασίας υπάρχουν μόνον όταν το αμοιβαίο συμφέρον τις επιβάλλει. Αλλοιώς επέρχεται σύγκρουση ή,(όταν το κόστος καθιστά ασύμφορη για όλους τη σύγκρουση), αποκαθίσταται "δυναμική ισορροπία".

Ειδικώτερα στη Βαλκανική με το γνωστό περιπεπλεγμένο παρελθόν και παρόν, οι αλυτρωτισμοί και οι εδαφικές διεκδικήσεις που δύσκολα λησμονούνται, αποτελούν πρόσθετο και σημαντικώτατο ρυθμιστικό παράγοντα των διακρατικών σχέσεων.

Η παρούσα κατάσταση,(έσχατη ένδεια και στρατιωτική αδυναμία), των βορείων γειτόνων μας δεν τους επιτρέπει ν' ασκήσουν αξιοπρεπή εθνική πολιτική και να διατηρούν ισορροπημένες σχέσεις με τις άλλες και ιδίως τις γειτονικές χώρες. Έτσι ωθούνται αναγκαστικώς στην αναζήτηση χρηματοδοτών, "συμμάχων" και "προστατών" στους οποίους δουλικώτατα αναθέτουν την επιβίωση των πολιτών και την ασφάλεια των συνόρων τους.

Ως τοιούτοι "προστάτες" προσφέρονται σήμερα οι μεγάλες δυνάμεις Η.Π.Α. και Γερμανία και οι δύο ισχυρότεροι γείτονες, Ελλάς και Τουρκία. Με τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων είναι απολύτως φυσικό ότι οι γείτονές μας επέλεξαν να συνεργασθούν με τις ισχυρότερες, δηλαδή τις Η.Π.Α. και την εντολοδόχο τους Τουρκία.

Η παράλληλη ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας και φιλίας και με την Ελλάδα αποκλείεται σήμερα για τους κατωτέρω-κατά αξιολογική σειρά-παρατιθέμενους λόγους.

Πρώτον διότι η, για τους προανεφερθέντες λόγους, δουλική προσκόλληση των γειτόνων μας στην Τουρκία, παρέχει στη δεύτερη την δυνατότητα "ν' απαγορεύσει" μια τέτοια σχέση αφού οι εις βάρος μας βλέψεις της εξυπηρετούνται καλύτερα με την ύπαρξη κλοιού εχθρικών κρατών πέριξ της πατρίδος μας.

Δεύτερον διότι η συνεργασία με την Τουρκία, υποθάλπει στους βόρειους γείτονές μας την ελπίδα ότι θα ικανοποιήσουν κι αυτοί παλαιούς επεκτατικούς πόθους εις βάρος μας, εάν μια(κατ'εμέ βεβαία), σύγκρουση Ελλάδος-Τουρκίας στην οποία θα μετάσχουν κι εκείνοι, καταλήξει εις βάρος μας.

Τρίτον διότι ωρισμένες από τις χώρες αυτές(ιδίως η Αλβανία), έχουν ισχυρότατους παραδοσιακούς και θρησκευτικούς δεσμούς με την Τουρκία.

Να εγκαταλείψουμε λοιπόν τις ουτοπίες και να κατανοήσουμε ότι, καμμία πολιτική, οσοδήποτε φιλική, γενναιόδωρη κ.λ.π. δεν είναι δυνατόν ν' αποσπάσει αυτήν την περίοδο τη Βουλγαρία και ιδίως την Αλβανία και τα Σκόπια από την σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.

Μόνον η ανατροπή υπέρ ημών του συσχετισμού δυνάμεων Ελλάδος-Τουρκίας θα επιτρέψει-και θα επιβάλλει αν χρειαστεί-την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας με τους βόρειους γείτονές μας.

6. "Δεν υπάρχουν(λένε και γράφουν)εθνικοί μειοδότες και ουδείς δύναται να παραδίδει μαθήματα πατριωτισμού εις ουδένα".

Αυτό είναι ένα "συγχωροχάρτι" που δίνουν προκαταβολικώς στον εαυτό τους όσοι γνωρίζουν ότι θα κατηγορηθούν για μειωμένα "εθνικά αντανακλαστικά".

Η ιστορία όλων των εθνών διδάσκει ότι ανέκαθεν, κάποιοι απλοί πολίτες και αξιωματούχοι, έβλαπταν τα συμφέροντα του έθνους τους είτε εκ προθέσεως για την ικανοποίηση φιλοδοξιών και ταπεινών αισθημάτων, είτε ακόμη και από αβελτηρία και άγνοια. Άλλοι εξ αυτών δικαιολογούσαν την βλάβη που προκαλούσαν ως αναγκαία για την εξυπηρέτηση των ευρύτερων και μακρόπνοων συμφερόντων της πατρίδος, ενώ άλλοι, όχι μόνον δεν αντελαμβάνοντο την βλάβη που προκαλούσαν αλλά είχαν και την βεβαιότητα ότι ωφελούν την πατρίδα τους.

Δεν είναι απαραίτητο ν' αναφέρω εδώ ιστορικά πρόσωπα που όλοι γνωρίζουμε ότι πρόδωσαν ή παντοιοτρόπως εζημίωσαν την πατρίδα μας και που το όνομά τους έγινε συνώνυμο της προδοσίας.

Αλλά βεβαίως δεν επήλθε το τέλος της Ιστορίας ώστε να εκλείψουν και οι συνειδητοί ή μή προδότες. Υπάρχουν και σήμερα τοιούτοι και μάλιστα έχουν την δυνατότητα ν' αποκρύπτουν καλύτερα τις πράξεις τους και ν' αποφεύγουν την τιμωρία.

Επειδή όμως διάφοροι προσπαθούν ν' αποβάλλουν από το λεξιλόγιό μας τις λέξεις "ενδοτικότης", "μειοδοσία" και "προδοσία" και να καθιερώσουν αντ' αυτών τους όρους "ρεαλισμός", "εφικτόν" κ.λπ. πρέπει άπαξ δια παντός να διευκρινισθεί ότι, "εθνικοί μειοδότες" και "προδότες" είναι όλοι όσοι μετέχουν ή δεν αντιδρούν πάσει δυνάμει στην παράδοση ή στην υποθήκευση τμήματος της "εθνικής περιουσίας μας", είτε τούτο γίνεται εκ προθέσεως και προς ίδιον όφελος(πράγμα που δεν είναι εύκολο να αποδειχθεί), είτε εξ αμελείας ή αβελτηρίας.

Πρέπει να κατανοήσουν όλοι ότι η ενασχόληση με τα "κοινά" και η άσκηση εξουσίας δεν είναι ένα ανεύθυνο και ακίνδυνο παίγνιο και ότι, οι δημόσιοι άνδρες δεν κρίνονται από τις-ανεξερεύνητες- προθέσεις τους αλλά από τ' αποτελέσματα των ενεργειών τους.

Και να κατανοήσουν επίσης ότι, όταν πρόκειται για τον χειρισμό "εθνικών θεμάτων", τα δυσμενή αποτελέσματα οδηγούν τους αδέξιους ή πονηρούς πρωταγωνιστές ακόμη και σε κάποιο "ΓΟΥΔΗ".

Οι Έλληνες πολιτικοί και άλλοι αξιωματούχοι που θα δεχθούν τον σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας, που θ' αποδεχθούν και θ' αναγνωρίσουν ευθέως ή πλαγίως την ύπαρξη κράτους με τον όρο "Μακεδονία", υφ' οιανδήποτε διατύπωση στην ονομασία του ή, δεν θ' αντιδράσουν σθεναρώς στην εκ μέρους τρίτων τοιαύτην αναγνώριση, θα έχουν αποδεχθεί ουσιαστικώς την ύπαρξη μή Ελληνικού "Μακεδονικού έθνους" με όλα όσα αυτή η κρίσιμη παραδοχή συνεπάγεται για την ιστορία μας και την εδαφική μας ακεραιότητα.

Αυτοί θα μείνουν στην ιστορία μας ως "εθνικοί μειοδότες" ανεξαρτήτως των κινήτρων και των λόγων που καθόρισαν την στάση τους.

Και είναι φανερό ποιός σκληρότερος αλλ' ακριβέστερος χαρακτηρισμός ταιριάζει σ' εκείνους που δεν αποδέχονται απλώς, αλλά προτείνουν την χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς.

7. "Δεν πρέπει,(λένε και γράφουν),να υπερτονίζεται το θέμα των Σκοπίων διότι υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί εθνικιστικό παραλήρημα ή εθνικιστική υστερία".

Αυτή η δόλια ταύτιση των πατριωτικών αισθημάτων των πολιτών με τον "εθνικισμό", τον "σωβινισμό", την "πατριδοκαπηλεία", τον "φασισμό" κ.λπ. είναι μια παλιά βρώμικη ιστορία.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει εκλείψει ο κοινός νούς από τους πολίτες και είμαι βέβαιος ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία απορρίπτουν τέτοιου είδους δολιότητες και είναι σε θέση να ξεχωρίσουν τον πατριωτισμό από τον σωβινισμό. Χωρίς να κατανοεί τις περίπλοκες αναλύσεις και τις λαβυρινθώδεις έννοιες που χρειάζονται οι κοινωνιολόγοι για ν' αναλύσουν και να περιγράψουν τα πατριωτικά αισθήματα, ο απλός πολίτης ονομάζει πατριωτισμό την επιθυμία του να υπερασπιστεί την ιστορία και τον πολιτισμό του έθνους του, καθώς και την ελευθερία του και τον τρόπο ζωής του μέσα σε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα.

Όσοι ξένοι ονομάζουν την επιθυμία για την υπεράσπιση αυτών των στοιχειωδών αξιών και αγαθών "εθνικιστικό παραλήρημα ή υστερία", είναι εκείνοι που θέλουν να την διαβάλουν κι έτσι να συρρικνώσουν τη δύναμη αντιστάσεως των πολιτών στους δικούς τους πολιτιστικούς και στρατιωτικούς ιμπεριαλισμούς. Οι εντόπιοι που χρησιμοποιούν τους ίδιους δόλιους χαρακτηρισμούς το κάνουν γιατί (ορθώς),φοβούνται ότι θα χάσουν την επί του έθνους ιδεολογική, πολιτική και οικονομική επίβαση την οποία έχουν επιτύχει με τη βοήθεια των ομοϊδεατών τους οπαδών του προλεταριακού διεθνισμού και του αστικού κοσμοπολιτισμού, καθώς και με τα αργύρια του "α-εθνικού" βρώμικου, "ξεπλυμένου" ή "αρωματισμένου" κεφαλαίου.

Αλλά οι προάγγελοι και εξορκιστές του δήθεν επερχόμενου Ελληνικού εθνικισμού, είναι και ανιστόρητοι υβριστές του Ελληνικού πολιτισμού, διότι θάπρεπε να γνωρίζουν ότι ο πολιτισμός αυτός γαλουχεί ανθρώπους με ανοιχτά μυαλά, ανεκτικούς πρός κάθε τι ξένο και διαφορετικό, πραγματικούς κοσμοπολίτες.

Ουδέποτε στην ιστορία μας υπήρξαμε μισαλλόδοξοι, "σωβινιστές", ή ρατσιστές.

Κι αυτήν την πολιτιστική ιδιαιτερότητα την έχουμε και την αποδεικνύουμε συνεχώς κι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, οι οποίοι πληρώσαμε πολύ ακριβά την ανεκτικότητά μας, διότι δεν διαφυλάξαμε-και δεν διαφυλάττουμε- αρκούντως την ομοιογένεια και συνοχή της κοινωνίας μας από τις διαβρωτικές ενέργειες διαφόρων οργανώσεων και ατόμων, που επιτελούνται υπό το προσωπείον του διεθνισμού, του "κοσμοπολιτισμού", του "ανθρωπισμού" κ.λπ.

Αλλά παρά την δυσμενέστατη θέση μας έναντι των έξαλλων και γνήσιων σωβινιστών που μας περιβάλλουν-λόγω της έμφυτης ανεκτικότητός μας και του αγνού κοσμοπολιτικού πνεύματος που μας διακρίνουν-φαίνεται ότι την κρίσιμη στιγμή αντιστεκόμαστε απρόβλεπτα και αποτελεσματικά στις πάσης φύσεως επιβουλές. Γι αυτό κρίθηκε από τους "ενδιαφερόμενους" ότι πρέπει να υποστούμε μια συστηματική εκστρατεία αφελληνισμού και αμβλύνσεως των πατριωτικών αντανακλαστικών μας. Και την υφιστάμεθα επί δεκαετίες.

Η εκστρατεία αυτή που εκπορεύεται από ξένα κέντρα δεν θα είχε καμμία επιτυχία αν δεν εύρισκε συνεργάτες μεταξύ των "Ελλήνων" πολιτικών, ανθρώπων των γραμμάτων, δημοσιογράφων και γενικώς ανθρώπων που είχαν την δύναμη να επηρεάσουν με την εξουσία, την πέννα και το χρήμα, το φρόνημα των πολιτών.

Η αναφορά στα ξένα κέντρα και η ανάπτυξη των μεθόδων που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν για την συρρίκνωση της πατρίδος μας και για τον αφελληνισμό μας απαιτεί πολύ χώρο, διότι τα κέντρα αυτά είναι πολλά και ποικίλα, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν πολύπλοκοι και ακόμη διότι έχουν συσκοτίσει εντέχνως τη δραστηριότητά τους ώστε ν' απαιτείται κοπιώδης προσπάθεια για να πεισθούν οι πολλοί ότι, όντως υπάρχουν τέτοια κέντρα και ότι δεν πρόκειται για "δαιμονολογίες" και ιδεοληψίες του γράφοντος. Κι' αυτός ο κόπος δεν καταβάλλεται από τους πολλούς, οι οποίοι αρκούνται στην επιφάνεια των πραγμάτων και στην θέαση των αποτελεσμάτων και όχι στην διερεύνηση των αιτίων.

Η έντεχνη συσκότιση και η κατασυκοφάντηση ως "φασίστα", "ρατσιστή"," αντισημίτη" κ.λπ. μέσω των δικών τους Μ.Μ.Ε. όποιουδήποτε ασχοληθεί με τα κέντρα αυτά είναι τόση ώστε, ενώ διαπιστώνουν όλοι ποιοί ωφελούνται από τις συνέπειες των ανθελληνικών ενεργειών, να μή τολμά κανείς να καταγγείλει την προέλευσή τους.

Επιφυλασσόμενος ν' αναφερθώ άλλοτε διεξοδικώτερα στα κίνητρα, στα μέσα και στην έδρα των ως άνω ξένων κέντρων, θ' αναφέρω τους εντόπιους παράγοντες, χωρίς την συνδρομή των οποίων ο αφελληνισμός και η άμβλυνση των πατριωτικών αντανακλαστικών δεν θα είχαν προωθηθεί τόσο πολύ.

Οι πολίτες μας μετά την συμφορά του 1922, αλλ'  ίδίως μετά την απελευθέρωση από τη Γερμανική κατοχή, υπέστησαν μια διμέτωπη εκστρατεία πατριωτικού ευνουχισμού και αφελληνισμού.

Στη μια πλευρά η νέα άρχουσα πολιτικώς τάξη με την "δοτή" από τους ξένους εξουσία, οι νικητές του εμφύλιου, οι φυγόμαχοι του 1940-44,οι συνεργάτες των κατακτητών,οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες οι οποίοι ασπάστηκαν τον αστικό κοσμοπολιτισμό και τον έκαναν κρατική ιδεολογία για να καλύψουν μέσα σ' αυτόν την δουλική εξάρτηση από τους πάτρωνές τους.

Στην άλλη πλευρά οι ηττημένοι του εμφυλίου πολέμου, ένοιωσαν ότι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και έγιναν οι φανατικώτεροι οπαδοί του προλεταριακού διεθνισμού. Κρατήθηκαν μακρυά από την πολιτική εξουσία, αλλά βρήκαν άλλους τρόπους διακρίσεως και επιρροής μέσω των γραμμάτων και των τεχνών, του τύπου, του συνδικαλισμού κ.λπ.

Οι οπαδοί του προλεταριακού διεθνισμού και οι θιασώτες του αστικού κοσμοπολιτισμού (εσχάτως και του "Ευρωπαϊσμού"), οι οποίοι, παρ' ότι φαινομενικώς αντίπαλοι, κατηύθυναν επί δεκαετίες ο καθείς από τον "χώρο" του και με την "ειδικότητά" του, την πνευματική και πολιτική-αντιστοίχως-ζωή της πατρίδος μας, εσφράγισαν με την ταμπέλα του "εθνικισμού", του "φασισμού", του "σωβινισμού" και του "ναζισμού", κάθε εκδήλωση πατριωτισμού.

Η επιτυχία αυτής της άγριας πολεμικής υπήρξε τεράστια στην πατρίδα μας,(απόλυτη στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους, στους Πανεπιστημιακούς κ.λπ. και μικρότερη στους απλούς πολίτες), εν αντιθέσει με άλλες χώρες στις οποίες ο διεθνισμός και ο κοσμοπολιτισμός δεν ευδοκίμησαν, ακόμη κι όταν αποτελούσαν την επίσημη ιδεολογία του καθεστώτος(ΕΣΣΔ, Κίνα). Ήταν τόση η επιτυχία, ώστε καταφέραμε να έχουμε στη χώρα μας τα μόνα γνησίως διεθνιστικά αριστερά και δεξιά κόμματα μέσα σ' έναν κόσμο δυτικών και ανατολικών ρατσιστικών και εθνικιστικών κομμάτων και κρατών. Και καταφέραμε επίσης ν' ατονήσουμε τόσο πολύ τα εθνικά αντανακλαστικά των πολιτών, ώστε να δεχόμαστε απαθείς εξευτελιστικά πλήγματα από νάνους της διεθνούς κοινωνίας και να παραχωρούμε αμαχητί την εθνική περιουσία μας.

Τώρα που έχουμε αφήσει πάλι τελείως ανοχύρωτα την πατρίδα μας και τον πολιτισμό μας στους απτούς κινδύνους που μας περιβάλλουν, τώρα που ζητείται εναγωνίως η αφύπνιση του πατριωτισμού των εν πλήρει συγχύσει ευρισκομένων πολιτών, σπεύδουν οι νέοι Φαναριώτες, οι "προσκυνημένοι" κι αυτοί που διεξήγαγαν την πολύ αποτελεσματική εκστρατεία πατριωτικού ευνουχισμού των Ελλήνων, να εξαπολύσουν μύδρους κατά του δήθεν αναδυόμενου "εθνικισμού" και εξορκίζουν τα πατριωτικά μας αισθήματα ονομάζοντάς τα "εθνικιστικό παραλήρημα ή υστερία".

Καταντήσαμε αντί να περιμένουμε έναν νέο Βενιζέλο που θα ολοκληρώσει τους δίκαιους εθνικούς μας πόθους, να χρειαζόμαστε επειγόντως έναν νέο Κολοκοτρώνη που θα "κόψει" τους προσκυνημένους και θα ξαναζωντανέψει τον καταπιεσμένο και συκοφαντημένο πατριωτισμό των πολιτών για να περισώσει τα όσα με ποταμούς αίματος και απέραντο πόνο πολλών γενεών αποκτήσαμε.

8. Είναι προτιμώτερη(λένε και γράφουν)η ύπαρξη του κρατιδίου των Σκοπίων,διότι ο διαμελισμός του θα επιφέρει την δυσμενή για την Ελλάδα εξέλιξη της δημιουργίας της "μεγάλης Βουλγαρίας", της "μεγάλης Αλβανίας" και της "μεγάλης Σερβίας".

Πρόκειται για άλλον ένα αστήρικτο και παραπλανητικό αφορισμό με τον οποίον προβάλλεται ως βέβαιον ότι ο διαμελισμός των Σκοπίων καθιστά "μεγάλες" τις γειτονικές μας χώρες και ότι η "μεγέθυνση" αυτή είναι επικίνδυνη για την Ελλάδα ακόμη και όταν πρόκειται για την Σερβία.

Πρέπει να υπομνησθεί εδώ ότι ο όρος "μεγάλη", όταν πρόκειται για κράτη και μάλιστα τα Βαλκανικά, δεν χρησιμοποιείται με την γενική ποσοτική έννοιά του, αλλά με μιαν άλλη ειδική έννοια η οποία παραπέμπει σε συγκεκριμμένα εθνικά οράματα-διεκδικήσεις κάθε χώρας που οριοθετούνται από τα εδάφη απωλεσθεισών αυτοκρατοριών,ή αλυτρώτων πατρίδων ή, τα υπεσχημένα δια συνθηκών (π.χ.συνθήκη Αγ.Στεφάνου), αλλ' ουδέποτε αποδοθέντα εδάφη.

Αν θυμηθούμε ποιά και πόσα εδάφη διεκδίκησε και διεκδικεί κάθε μία από τις γειτονικές μας χώρες, είναι προφανές ότι με μόνον τον διαμελισμό των Σκοπίων καμμία εξ αυτών δεν ικανοποιεί πλήρως τα "εθνικά της οράματα" ώστε να δικαιολογείται η χρήση του όρου "Μεγάλη Αλβανία", "Μεγάλη Βουλγαρία" κ.λπ. με την προαναφερθείσα ειδική έννοια.

Αλλά κι αν δεχθούμε ότι ο όρος "μεγάλη" χρησιμοποιείται με την συνήθη ποσοτική έννοιά του, ο διαμελισμός των Σκοπίων δεν προκαλεί τέτοια μεγέθυνση των γειτόνων μας ώστε να δικαιολογείται η χρήση του όρου αυτού.

Ας δούμε όμως αναλυτικώτερα τι συνεπάγεται,(κινδύνους ή οφέλη για τη πατρίδα μας), ο διαμελισμός του κράτους των Σκοπίων και τί, η μή διάλυση και αναγνώρισή του. Και ακόμη κατά ποίον τρόπο μπορεί να γίνει ο διαμελισμός και πόσο "μεγάλες" θα γίνουν οι γειτονικές μας χώρες αν αποσπάσουν τμήματα του σημερινού κράτους των Σκοπίων.

Α. Διάλυση του κράτους των Σκοπίων.

Δεν μπορεί να προκαθορισθεί το μέγεθος και η θέση του τεμαχίου που θα προσαρτήσει κάθε μια από τις γειτονικές χώρες διότι, η αναλογία των τεσσάρων συγγενών προς αυτές εθνοτήτων δεν είναι καταγεγραμμένη σαφώς, ο πληθυσμός των Σκοπίων είναι εν πολλοίς διεσπαρμένος και αναμεμιγμένος και τέλος υπάρχει ένας απροσδιόριστος αριθμός "Μακεδόνων" για τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει που θα προσχωρήσουν.

Το πιθανώτερο είναι ότι τον τρόπο διανομής θα τον προσδιορίσουν η ισχύς κάθε χώρας και τα στρατηγικά της σχέδια κι όχι οι πληθυσμιακές αναλογίες.

Ας κάνουμε όμως την δυσμενέστερη για την Ελλάδα "υπόθεση εργασίας" ότι,

· η χώρα μας δεν μετέχει στην διανομή,

· ότι το έδαφος των Σκοπίων τριχοτομείται,

· ότι κάθε τεμάχιο προσαρτάται στις τρείς άλλες χώρες και

· ότι από τα 2 εκατομ.των Σκοπιανών προσχωρούν στην Αλβανία οι 700.000 ομοεθνείς της και ο υπόλοιπος πληθυσμός κατανέμεται ισομερώς μεταξύ Βουλγαρίας και Σερβίας.

Με μια τέτοια διανομή:

* Η Αλβανία των 3 εκατομ.κατοίκων και των 28.000 τ.χλμ. θα ηύξανε τον πληθυσμό της και την έκτασή της κατά ποσοστό περίπου 20%.

* Η Βουλγαρία των 9 εκατομ. κατοίκων και των 110.000 τετρ.χλμ.θα ηύξανε τον πληθυσμό της κατά 7% και την έκτασή της κατά 8%.

* Η Σερβία των 10,5 εκατομ. κατοίκων και των 150.000 τετραγ.χλμ. θα ηύξανε τον πληθυσμό της κατά 6% και την έκτασή της κατά 6.5%.

Δηλαδή μόνον η Αλβανία ενισχύεται πληθυσμιακώς και εδαφικώς κατά αξιόλογο ποσοστό παραμένουσα όμως και πάλι μικρή εν σχέσει με την Ελλάδα, ενώ η Βουλγαρία και η Σερβία δεν υφίστανται σημαντική μεταβολή ώστε να καθίστανται μεγάλες εν σχέσει με τα σημερινά τους μεγέθη και με την Ελλάδα. Συνεπώς καμμία χώρα δεν γίνεται "μεγάλη" με την έννοια της αποκτήσεως αποφασιστικής υπεροχής έναντι των γειτονικών της χωρών.

Αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, δεν είναι η μεταβολή των μεγεθών των γειτονικών μας κρατών που μπορεί να δημιουργήσει κινδύνους για τη χώρα μας όσο ο τρόπος της διανομής του Σκοπιανού κράτους.

Και απ' όλες τις πιθανές παραλλαγές της διανομής του κράτους των Σκοπίων μεταξύ των γειτονικών του κρατών, ένα πράγμα είναι που ενδιαφέρει την πατρίδα μας.

Το εάν δια του διαμελισμού αυτού εξασφαλίζει κοινά σύνορα με τη Σερβία.

Και τούτο διότι οι γεωγραφικές-στρατιωτικές-πολιτικές-εθνολογικές-θρησκευτικές κ.α. συνθήκες που υπάρχουν στα Βαλκάνια επιβάλλουν και τώρα και στο ορατό μέλλον(όπως και πάντοτε στο παρελθόν), την στενότατη συνεργασία Ελλάδος-Σερβίας.

Και ας δούμε τί μπορεί να σημαίνει κάθε μια από τις περιπτώσεις αυτές.

α. Εάν διαμελισθούν τα Σκόπια και δεν υπάρξουν κοινά σύνορα Ελλάδος-Σερβίας.

Πρόκειται βεβαίως για μια δυσμενή εξέλιξη για την πατρίδα μας διότι θα περιβάλλεται από μια κλειστή αλυσίδα "εν δυνάμει" εχθρικών κρατών(Τουρκίας,Βουλγαρίας,Αλβανίας), που διεκδίκησαν στο παρελθόν και διεκδικούν και τώρα εδάφη μας. Η ίδια αλυσίδα θα περιβάλλει και την Νότια Σερβία κι έτσι θ' αποκλείεται κάθε δυνατότητα συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος και Σερβίας που είναι οι μοναδικές "φύσει και θέσει" σύμμαχες χώρες της περιοχής. Δηλαδή το δυσμενές της περιπτώσεως αυτής δεν έγκειται στην μεγέθυνση της Βουλγαρίας και της Αλβανίας, αλλά στην δημιουργία πλήρους βρόχου στα βόρεια σύνορά μας και στην απομόνωση της Ελλάδος από την Σερβία.

Δημιουργείται όμως και μια άλλη δυσμενέστατη προοπτική με την κατά τον ως άνω τρόπο διανομή των Σκοπίων. Δηλαδή δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για την διεκδίκηση του Κοσσυφοπεδίου από τους Αλβανούς διότι, έναντι της απομονωμένης Σερβίας θα μπορούν ν' αντιπαραταχθούν συνεργαζόμενες Τουρκία, Βουλγαρία και Αλβανία. Και τούτο μπορεί να συμβεί στο μέλλον, όταν θα έχουν ξεπεράσει την σημερινή άθλια κατάσταση η Αλβανία και η Βουλγαρία ή -το και πιθανώτερο- τώρα, με τη αμέριστη συνδρομή εξωΒαλκανικών μεγάλων δυνάμεων και του Βατικανού.

Οι δυνάμεις αυτές είναι αποφασισμένες να συρρικνώσουν την Σερβία(και κατόπιν την Ελλάδα), και προς τούτο θα επιδιώξουν μιά τέτοια μεταβολή υπέρ της Αλβανίας. Επειδή δεν μπορούν να εμπλακούν απ' ευθείας οι ίδιες σε επιχείρηση καταλήψεως του Κοσσυφοπεδίου, θα το επιδιώξουν καταφέροντας ένα συντριπτικό αεροπορικό πλήγμα κατά της Σερβίας περίπου όπως έγινε και με το Ιράκ. Εναντίον αυτής της ημιθανούς Σερβίας θα σπρώξουν τους Αλβανούς(και τους Κροάτες και Μουσουλμάνους), και ίσως και τους Βουλγάρους, για ν' αποσπάσουν τα εδάφη που διεκδικούν.

Δεδομένης όμως της αδυναμίας των Αλβανών ακόμη και έναντι μιας συντετριμμένης Σερβίας, είναι απαραίτητη η πλήρης απομόνωση της Σερβίας και η δυνατότητα ενισχύσεως της Αλβανίας ή και ανοιχτής συμπράξεώς της με την Βουλγαρία και την Τουρκία. Κι αυτό μπορεί να γίνει αν δεν διαλυθούν τα Σκόπια ή, αν διαλυθούν και διανεμηθούν έτσι ώστε να μήν υπάρχει εδαφική συνέχεια Ελλάδος-Σερβίας.

β. Εάν διαμελισθούν τα Σκόπια και αποκατασταθεί η συνοριακή επαφή Ελλάδος-Σερβίας.

Η Αλβανία των 3 εκατομ. που θα ενισχυθεί και με 700 χιλ. Αλβανών των Σκοπίων δεν θα ισχυροποιηθεί σημαντικά εν σχέσει με την Ελλάδα ή την Σερβία και καθώς θα είναι απομονωμένη από άλλες Βαλκανικές δυνάμεις(Βουλγαρία,Τουρκία), με τις οποίες θα μπορούσε να συνεργασθεί για να δράσει εναντίον μας ή εναντίον των Σέρβων, δεν θ' αποτελεί η ίδια κίνδυνο ούτε θα μπορεί να συμβάλλει στις τυχόν εχθρικές ενέργειες των άλλων.

Η Αλβανία θα γινόταν αξιόλογη δύναμη και επικίνδυνος γείτονας μόνον εάν προσαρτούσε και το Κοσσυφοπέδιο, αλλά είναι πολύ ασθενής για το επιτύχει μόνη της, ενώ, όπως προαναφέρθηκε, η λειτουργία του άξονα Ελλάδος-Σερβίας αποκλείει κάθε ενίσχυση από Βουλγαρία, Τουρκία και παρεμποδίζει κάπως τα σχέδια εκείνων που επιδιώκουν να "χαρίσουν" στην Αλβανία το Κοσσυφοπέδιο.

Συνεπώς όχι μόνον δεν γίνεται "μεγάλη" η Αλβανία από μόνον τον διαμελισμό των Σκοπίων, αλλά δι' αυτού(του διαμελισμού), αποκλείεται ή, πάντως παρεμποδίζεται σημαντικά η μεγέθυνσή της με την προσάρτηση του Κοσσυφοπεδίου.

Η Βουλγαρία εξ άλλου δεν θα μεγέθυνε την βλαπτική κατά της Ελλάδος ικανότητά της με το μικροσκοπικό τεμάχιο που θ' αποκόψει από το κρατίδιο των Σκοπίων. Αν είχε την δυνατότητα να βλάψει την Ελλάδα θα το έκανε και με τον σημερινό πληθυσμό και με την σημερινή εδαφική έκταση.

Αλλά εάν υπάρχει ο άξονας Ελλάδος-Σερβίας τυχόν επιθετική ενέργεια της Βουλγαρίας κατά της Ελλάδος δεν θα μπορούσε να συντονισθεί με αντίστοιχη Αλβανική και συνεπώς τότε εξασθενούν οι βλαπτικές δυνατότητες και των δύο.

Β. Μή διάλυση και αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων.

Πρόκειται για την χειρότερη δυνατή εξέλιξη για την πατρίδα μας διότι στις ήδη εχθρικές χώρες που μας περιβάλλουν(Τουρκία, Βουλγαρία, Αλβανία), θα προστεθεί μία ακόμη και μάλιστα "εν δυνάμει" εχθρική χώρα, η οποία θ' αποτελέσει τον ελλείποντα κρίκο στην πολιορκητική αλυσίδα που χαλκεύεται από δεκαετίες για μάς και για τους Σέρβους.

Έτσι στις ούτως ή άλλως υπάρχουσες επεκτατικές διαθέσεις Τούρκων, Αλβανών και Βουλγάρων τις οποίες η διεθνής κοινωνία είναι υποχρεωμένη ν' αντιμετωπίσει ως καθαρώς "ιμπεριαλιστικές", αφού δεν εδράζονται σε καμμία ηθική ή νομική βάση, θα προστεθούν και οι διεκδικήσεις ενός Σκοπιανού κράτους με πολίτες που θα έχουν "Μακεδονική εθνική συνείδηση" και αλυτρωτικές ιδεοληψίες. Και τότε, εφ' όσον θα έχει νομιμοποιηθεί διεθνώς η απάτη περί υπάρξεως "Μακεδονικού έθνους" μέσω της αναγνωρίσεως "Μακεδονικού κράτους", οι διακηρυγμένες από τους Σκοπιανούς διεκδικήσεις Ελληνικών εδαφών θα εκλαμβάνονται-ή, δολίως έστω θα δικαιολογούνται-από τη διεθνή κοινωνία ως ηθικώς ή/και νομικώς βάσιμες, αφού θ' αναφέρονται σε "Μακεδονικά" εδάφη στα οποία κατοικούν "Μακεδόνες", δηλαδή ομοεθνείς των Σκοπιανών.

Πέραν τούτου η ύπαρξη Σκοπιανού κράτους διευκολύνει σημαντικώτατα την προσάρτηση του Κοσσυφοπεδίου(κατά τον τρόπο που εξετέθη στην παράγρ.Α.α), από την Αλβανία, η οποία έτσι καθίσταται σημαντική δύναμη και σε συνεργασία με τους Σκοπιανούς, Βούλγαρους και Τούρκους απειλεί σοβαρώτατα την Ελλάδα.

Η αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων θ' αποτελέσει την δικαίωση μιας ιδιοφυούς συλλήψεως πολιτικής και την επισφράγιση μιας αριστουργηματικής διπλωματικής και προπαγανδιστικής εκστρατείας, εκείνων που επεδίωκαν πάντοτε τον έλεγχο και την συρρίκνωση της Ελλάδος.

Από τ' ανωτέρω εκτεθέντα προκύπτει ότι, σε κάθε περίπτωση συμφέρει την Ελλάδα να διαμελισθούν τα Σκόπια και μάλιστα τούτο να γίνει έτσι ώστε να υπάρχει συνοριακή επαφή Ελλάδος και Σερβίας.

Ας δούμε όμως αναλυτικώτερα τί σημαίνει για την πατρίδα μας η ύπαρξη "Μακεδονικού κράτους" ή, ακόμη και η ύπαρξη Σκοπιανού κράτους χωρίς τον όρο "Μακεδονία", αλλά στο οποίο θα κατοικούν "Μακεδόνες".

Είναι προφανές απ' όσα προαναφέρθηκαν ότι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ μας με τους Σκοπιανούς(δηλαδή την κυβερνώσα ομάδα), είναι η επιμονή τους στην ιστορική απάτη περί υπάρξεως "Μακεδονικής εθνότητος και γλώσσας", απάτη που νομιμοποιείται διεθνώς μέσω της χρήσεως του όρου "Μακεδονία" στην ονομασία του κράτους.

Θα προσέθετα μάλιστα ότι κι αν ακόμη είχαμε κατορθώσει να μην περιέχεται ο όρος "Μακεδονία" στην ονομασία του κράτους των Σκοπίων -γεγονός που θ' αποτελούσε βεβαίως ένα πρώτο και σημαντικό βήμα για την ανατροπή του σφετερισμού της "Μακεδονικής εθνικής περιουσίας μας"- το πρόβλημα θα υπήρχε, θα υπέβοσκε και θ' ανέκυπτε πάλι, όσο η κυρίαρχη και επίσημη άποψη μέσα στο Σκοπιανό κράτος και η ανεπίσημη μέν, αλλ' επικρατούσα άποψη στη διεθνή κοινωνία, θα δεχόταν ότι υπάρχει ένα μή Ελληνικό "Μακεδονικόν έθνος". Σ' αυτήν την τελευταία περίπτωση, η ύπαρξη ανεξάρτητου κράτους,(όποιο όνομα κι αν πάρει αυτό), θα υποβοηθήσει την παραμονή στην εξουσία της ομάδος των "Μακεδόνων" -και συνεπώς τον περαιτέρω προσηλυτισμό Σκοπιανών στην πλαστή εθνικότητα- και θ' αναγκάσει ή θα διευκολύνει τη διεθνή κοινότητα ν' αναγνωρίσει τον "Μακεδονικό" χαρακτήρα του Σκοπιανού κράτους, όταν πλέον κανένα αντάλλαγμα και καμμιά διαμαρτυρία μας δεν θα συγκινεί "φίλους", "συμμάχους" και "εταίρους".

Συνεπώς, η ριζική λύση του προβλήματος προϋποθέτει την παραδοχή από τους Σκοπιανούς και απ' όλο τον κόσμο της ιστορικής αλήθειας, ότι δηλαδή δεν υπάρχει "Μακεδονική εθνότητα".

Αν απεδέχοντο οι ίδιοι οι Σκοπιανοί αυτήν την αλήθεια κανείς από τον υπόλοιπο κόσμο δεν θα συνέχιζε να προβάλλει τον μύθο του "Μακεδονικού έθνους" παρ' ότι βεβαίως η ύπαρξη ενός Σκοπιανού κράτους-σφήνας θα ήταν απαραίτητη για τα συμφέροντα διαφόρων δυνάμεων και του Βατικανού και συνεπώς θα ήταν μάλλον βεβαία η αναγνώριση του κράτους με κάποιο άλλο όνομα. Στην περίπτωση αυτή θα είχαμε μέν το μειονέκτημα της διασπάσεως του άξονα Ελλάδος-Σερβίας, αλλά δεν θα ήταν δυνατή η νομιμοποίηση εδαφικών βλέψεων και "μειονοτικών" θεμάτων από τους Σκοπιανούς.

Συνεπώς τίθεται το ερώτημα, εάν είναι εφικτή η εθελούσια ή, η αναγκαστική απάρνηση της "Μακεδονικής εθνικότητας" από τους Σκοπιανούς και με ποιά μέσα θα επιτευχθεί τούτο, ώστε να συντελεσθεί ουσιαστική και όχι μόνον τυπική ανατροπή του σφετερισμού του ονόματος "Μακεδονία".

Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες Σκοπιανών:

1η-Αυτοί που δεν έχουν ασπασθεί ούτε τυπικώς την "Μακεδονική εθνικότητα" και εμφανίζονται ως εθνικές μειονότητες(Αλβανοί, Σέρβοι κ.λπ.),

2η-αυτοί που εμφανίζονται εξ ανάγκης ως "Μακεδόνες" αλλά γνωρίζουν και κρατούν κρυφή την εθνική ρίζα τους,

3η-αυτοί που ασπάστηκαν εθελουσίως και με ιδιοτέλεια την "Μακεδονική απάτη" και αποτελούν την κυρίαρχη άρχουσα ομάδα και,

4η-αυτοί που γεννήθηκαν και ανατράφηκαν επί 50-ή και περισσότερα-χρόνια ως "Μακεδόνες" και αγνοούν την πραγματική εθνική ρίζα τους.

Οι Σκοπιανοί της 1ης κατηγορίας οι οποίοι αποτελούν το 60% του συνολικού πληθυσμού έχουν δεδηλωμένη την γνήσια μή "Μακεδονική" εθνικότητά τους και συνεπώς δεν τίθεται θέμα γι' αυτούς.

Οι Σκοπιανοί της 2ης κατηγορίας, μπορούν εύκολα να επανέλθουν στις εθνικές ρίζες τους εάν μειωθεί η εσωτερική καταπίεση και εάν βοηθηθούν από τις μητέρες πατρίδες της εθνότητός τους.

Δυσκολώτερο γίνεται το έργο μας με την 3η κατηγορία Σκοπιανών.

Γι' αυτούς το όνομα "Μακεδονία" δεν έχει μόνον(σ' όσους έχει), ιδεαλιστική αξία. Έχει και υλική διότι, δεν εκφράζει μόνον την επιθυμία τους ν' ανήκουν σε μια ιστορική και ένδοξη εθνότητα, αλλ' αποτελεί και τη βάση επί της οποίας στηρίζονται τα προνόμια και η ηγετική τους θέση. Αποκλείεται συνεπώς η εθελούσια απάρνηση της "Μακεδονικής εθνικότητας" απ' αυτούς. Αν όμως ενισχυθούν οι αποσχιστικές τάσεις των δεδηλωμένων μειονοτήτων, αν υποβοηθηθεί η επάνοδος στις εθνικές τους ρίζες όσων εξαναγκάστηκαν να τις απαρνηθούν και αν διαβρωθούν η οικονομία και οι μηχανισμοί του κράτους, αυτή η κυρίαρχη ομάδα θα χάσει την εξουσία και τα μέλη της θα διασκορπισθούν. Λίγοι-κυρίως όσοι ανήκουν και στην τέταρτη κατηγορία-θα μείνουν πεισματικά προσκολλημένοι στην "Μακεδονική εθνικότητα", άλλοι θα θυμηθούν τις γνήσιες εθνικές ρίζες τους και άλλοι(οι ιδιοτελείς), θα σπεύσουν να θέσουν τις "ηγετικές ικανότητές και την πείρα τους" στην υπηρεσία των γειτονικών κρατών ασπαζόμενοι μιαν άλλη εθνικότητα-επί τέλους γνήσια και υπαρκτή-με την άνεση που ασπάστηκαν και την πλαστή.

Το μεγάλο,(σχεδόν ανυπέρβλητο με συμβατικές μεθόδους), εμπόδιο στο έργο μας αποτελούν όσοι ανήκουν στην 4η κατηγορία των Σκοπιανών.

Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ηγετικά στελέχη και οι περισσότεροι απλοί πολίτες που γεννήθηκαν και ανετράφησαν ως "Μακεδόνες" κατά το διάστημα των 5 περίπου δεκαετιών που διαρκεί η Τιτοϊκή απάτη. Γι' αυτούς τυχόν αφαίρεση του εθνονυμίου "Μακεδόνες" θα τους αφήσει μετέωρους, θα τους καταστήσει πολίτες χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία και είναι ευνόητο ότι δεν πρόκειται ν' αποδεχθούν κάτι τέτοιο και θ' αγωνισθούν -όπως αγωνίζονται- με πάθος για την αποτροπή του.

Αν λάβουμε υπ' όψιν την αναλογία των κατοίκων ηλικίας έως 50 ετών στη σύνθεση του πληθυσμού των Σκοπίων και αφαιρέσουμε τους κατοίκους που δηλώνουν ή, γνωρίζουν την γνήσια άλλην εθνικότητά τους, μπορούμε να υπολογίσουμε ότι στην τέταρτη ως άνω κατηγορία ανήκει ένα ποσοστό από 25% έως 35% των κατοίκων.

Είναι ευνόητο ότι με την πάροδο των ετών το ποσοστό αυτό συνεχώς θ' αυξάνεται, όσο οι παλαιότερες γενεές που γνωρίζουν την γνήσια αρχική εθνική τους ταυτότητα θα εκλείπουν. Και η αύξηση του ποσοστού αυτού θα διευκολυνθεί σημαντικά όταν οι Σκοπιανοί αποκτήσουν-πράγμα που δυστυχώς θα συμβεί και με την δική μας συμβολή-ανεξάρτητο κράτος κι ακόμη περισσότερο, εάν το κράτος αυτό ονομάζεται "Μακεδονία".

Εν όψει τούτων πρέπει να κάνουμε από τώρα τις επιλογές μας.

Θα δεχθούμε ότι υπάρχει "Μακεδονικό έθνος και Μακεδονική γλώσσα" ; δηλαδή θα δεχθούμε την λεηλασία της ιστορίας μας που συγχρόνως αποτελεί την νομιμοποιητική βάση για διεκδίκηση εδαφών μας ;

Θ' ανεχθούμε την ύπαρξη και την παρουσία στα σύνορά μας των σφετεριστών της ιστορίας μας ; δηλαδή θα επιτρέψουμε ν' αποκτήσει κρατική οντότητα και να ισχυροποιηθεί ένας "εν δυνάμει" εχθρός μας ;

Θεωρώ αυτονόητη την αρνητική απάντηση.

Η ΛΥΣΗ του "Μακεδονικού προβλήματος" όπως αυτό τίθεται σήμερα, προϋποθέτει την εξουδετέρωση αυτής της τέταρτης κατηγορίας των Σκοπιανών και αυτήν πρέπει να επιδιώξουμε με υπομονή,πείσμα και φρόνηση χρησιμοποιώντας κάθε μέσον.

Τα μέσα που μπορούμε και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όσο στο Σκοπιανό κράτος γίνεται αποδεκτή η ύπαρξη "Μακεδονικού έθνους" και καταγράφονται κάτοικοί του ως "Μακεδόνες" είναι:

Η συστηματική προβολή της ιστορικής αλήθειας περί μή υπάρξεως "Μακεδονικού έθνους" και η άρνηση αναγνωρίσεως τέτοιου "έθνους", γλώσσας κ.λπ..

Η άρνηση αναγνωρίσεως Σκοπιανού κράτους υφ' οιανδήποτε ονομασία που θα περιέχει τον όρο "Μακεδονία".

Ο ασφυκτικός αποκλεισμός των συνόρων.

Η καταψήφιση στους διεθνείς οργανισμούς κάθε προτάσεως για βοήθεια προς το κράτος των Σκοπίων και η διενέργεια σχετικών διαβημάτων προς τρίτους που προτίθενται να ενισχύσουν το εν λόγω κράτος.

Η ανάδειξη, η προστασία και η ενεργοποίηση της Ελληνικής μειονότητος των Σκοπίων.

Η χρησιμοποίηση όλων των(ακόμη και ανορθόδοξων), μεθόδων πιέσεως και αποσταθεροποιήσεως του κράτους αυτού, και τέλος, αφού προετοιμάσουμε τις συνθήκες που θα το επιτρέψουν, κανονική στρατιωτική δράση για την διάλυση του κράτους.

Αν μετά απ' όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν Σκοπιανοί που θα θέλουν να ονομάζονται "Μακεδόνες" τόσο το χειρότερο γι' αυτούς. Η απάτη και δή η πλαστογραφία της ιστορίας, πληρώνεται με πόνο και δυστυχία αλλά και με τη ζωή των πλαστογράφων.

Όσοι βρίσκουν κυνική και απάνθρωπη την αντιμετώπιση του προβλήματος με τα μέσα που προτείνω, άς αναλογισθούν πόσο αίμα έχυσαν, πόσο πόνο και δυστυχία δοκίμασαν οι πρόγονοί μας και ποιά γιγαντιαία προσπάθεια έκαναν για να ξαναγίνει η Μακεδονία Ελληνική.

Ας σκεφθούν ακόμη και τί περιμένει τους Έλληνες εάν οι Σκοπιανοί πλαστογράφοι εκμεταλλευόμενοι τυχόν ατυχή έκβαση του-κατ' εμέ αναπόφευκτου-πολέμου μας με την Τουρκία εισβάλλουν στην Μακεδονία.

Εξ άλλου στους κάθε λογής "ειρηνόφιλους" και υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κόπτονται για την διεθνή νομιμότητα, υπενθυμίζουμε και το γεγονός ότι ουδείς αντέδρασε όταν το Ισραήλ διεξήγαγε και διεξάγει προληπτικούς πολέμους και επιδρομές για την απόκρουση πραγματικών ή και υποθετικών μελλοντικών κινδύνων για τα κυριαρχικά του δικαιώματα, επεκτείνοντας επ' ευκαιρία διαρκώς τη "ζώνη ασφαλείας" των συνόρων του προς τα εδάφη των αντιπάλων του.

Σ' αυτούς δέ, που φοβούνται ότι δική μας στρατιωτική δράση νομιμοποιεί μιαν εισβολή της Τουρκίας στη Θράκη ή αλλού, έχω να πώ ότι η Τουρκία γνωρίζει να νομιμοποιεί και χωρίς την σύμπραξή μας τις εισβολές της, τις οποίες πραγματοποιεί μόνον όταν είναι βέβαιη πως θα νικήσει και όχι απλώς όταν αισθάνεται πως έχει δίκιο.

Εν τέλει και αφού στις διεθνείς σχέσεις ένα δίκαιο ισχύει, το δίκαιο του ισχυροτέρου, πρέπει να φροντίσουμε να γίνουμε και να μείνουμε σχετικώς ισχυρότεροι απ' εκείνους που επιβουλεύονται την ίδια την ύπαρξή μας και να χρησιμοποιήσουμε σκληρά και χωρίς αναστολές την ισχύ μας, για να διασφαλίσουμε την εθνική περιουσία μας και να επιβάλλουμε το δικό μας "δίκαιο" χωρίς να μπορεί ν' αντιδράσει η πάντοτε εκ του ασφαλούς κινούμενη Τουρκία ή άλλη Βαλκανική χώρα.

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

Τελειώνοντας αυτήν την κατά κάποιον τρόπο απάντηση σε όσα αφελώς ή δολίως λέγονται, γράφονται και πράττονται περί τα εθνικά μας θέματα και ειδικώτερα το "Μακεδονικό", θέλω να τονίσω με αγωνία ότι έχουν αμβλυνθεί ή τελούν "εν ύπνω" τα πατριωτικά αντανακλαστικά της πλειοψηφίας των πολιτών και δεν υπάρχει-ή δεν διακρίνεται στο προσκήνιο-ηγετική ομάδα ή ηγέτης που θ' ανασύρει από τα βάθη της ψυχής μας εκείνα τα στοιχεία που μας κράτησαν ζωντανούς χιλιάδες χρόνια.

Το φαινόμενο αυτό, η "πατριωτική παρακμή", διακρίνεται εναργέστερα τώρα που οι κίνδυνοι έγιναν απτοί αλλά δεν είναι πρόσφατο.  Έχει αφετηρία τη συμφορά του 1922.

Τα πρώτα εκατό χρόνια του νεοελληνικού κράτους, παρά τις απροκάλυπτες και άγριες επεμβάσεις των ξένων και παρά την έσχατη αμάθεια και πενία των κατοίκων του, ήταν γονιμώτατα. Στον αιώνα αυτόν οικοδομήθηκε μια κοινωνία κάποιων αρχών, διαμορφώθηκε η Ελληνική ταυτότητά της και παραλλήλως αυξήθηκε με θυσίες και ποταμούς αίματος η επικράτεια με την προσάρτηση πολλαπλασίων εδαφών απ' όσα απελευθερώθηκαν αρχικώς από τους Τούρκους.

Μπορεί να λεχθεί ότι ο αιώνας 1821-1921 ήταν "ο Ελληνικός αιώνας μας".

Η τραγική και τουλάχιστον ισοβαρής με την πτώση της Κωνταντινουπόλεως ήττα του 1922 συγκλόνισε βαθύτατα τους Έλληνες. Ήταν ήττα της "ιδέας" για την απελευθέρωση όλων των υπόδουλων αδελφών και εδαφών και την ολοκλήρωση του "Ελληνισμού", δηλαδή της "Μεγάλης ιδέας" των Ελλήνων.

Η ήττα αυτή δεν περιορίστηκε μόνον στα πεδία της Μικρασίας. Επεκτάθηκε στην ψυχή των Ελλήνων που εμβρόντητοι και ματωμένοι μετά από μια μεγαλειώδη, υπεράνθρωπη προσπάθεια, διαπίστωναν ότι η "ιδέα" που οδήγησε τα βήματά τους μέσα από συνεχείς εκπληκτικούς θριάμβους από τη Μελούνα στα πρόθυρα της Αγκυρας, είχε χάσει τη θαυματουργό δύναμή της και δεν ήταν πλέον αρεστή, ούτε ανεκτή στους Ευρωπαίους δήθεν φίλους και πρό ολίγου συμμάχους και συν-νικητές του Α' παγκοσμίου πολέμου.

Η απογοήτευση και κατάθλιψη των Ελλήνων ήταν μεγαλύτερη για την διάψευση της θαυματουργής δυνάμεως της "ιδέας" τους παρά για την απώλεια της Μικρασίας. Τότε βρήκε πρόσφορο έδαφος στην ψυχή τους η προβαλλόμενη από ξένους και ημέτερους γραικύλους ιδέα της "μικράς και εντίμου Ελλάδος", περιβεβλημένη μάλιστα στις ημέρες μας και με το ψιμύθιον του "ρεαλισμού", της Ευρωπαϊκότητος, του κοσμοπολιτισμού κ.λ.π.

Πρέπει όμως ν' αντιστρέψουμε αυτήν την ταπεινή νοοτροπία και να κατανοήσουμε ότι, εάν(σχεδόν) όλοι απειλούν και προσβάλλουν τα συμφέροντά μας, το κάνουν όχι μόνον γι' αυτά που κατέχουμε, αλλά για ν' αποκλείσουν την κατάκτηση αυτού που η γεω-στρατιωτικο-πολιτική θέση και οι πατριωτικές εξάρσεις των Ελλήνων μπορούν να της παράσχουν, δηλαδή την κατάκτηση κυρίαρχης θέσεως στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής και της Ανατολικής Μεσογείου.

Εξ άλλου είναι γνωστό ότι η διαχρονικά πολύτιμη στρατηγική θέση που κατέχουμε δεν αποτελούσε μόνο την αιτία κινδύνων και συμφορών για το έθνος μας. Απετέλεσε σε διάφορες ιστορικές περιόδους και τον κύριο λόγο που το έθνος μας έγινε η κυρίαρχη και μεγάλη πολιτική και στρατιωτική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή μας.

Υπάρχει όμως πάντα η δυνατότητα να περάσουμε από την απεγνωσμένη άμυνα σε μια κατάσταση πλήρους ασφαλείας και ειρηνικής συνεργασίας με τους γείτονές μας, συνεργασίας που δεν θα εκλιπαρούμε εμείς όπως τώρα, αλλά που θ' αποτελεί γι' αυτούς όρο επιβιώσεως.

Κατά τη γνώμη μου αυτή η πορεία είναι υποχρεωτική για τον σύγχρονο Ελληνισμό διότι βρισκόμαστε σε μια περιοχή που δεν μπορούμε και δεν μας επιτρέπουν οι άλλοι να είμαστε ουδέτεροι θεατές των τεκταινομένων. Δηλαδή, ή μετέχουμε στο παιχνίδι της ισχύος που πάντοτε παιζόταν και τώρα ξαναπαίζεται στην περιοχή μας χωρίς προσχήματα ή, οδηγούμαστε σε νέα "διασπορά". Και η διασπορά αυτή θα σημάνει τον αφανισμό μας ως έθνους διότι τώρα, δεν θα υπάρξουν όπως παλιά κατακτητές που κρατούν προς εκμετάλλευση τους υπόδουλους ανεχόμενοι την εθνική και πολιτιστική ιδιαιτερότητά τους. Τώρα ο ηττημένος εκδιώκεται ή προσηλυτίζεται και ο εν διασπορά αλλοεθνής αφομοιώνεται ή αφανίζεται.

Οι δυνάμεις του Ελλαδικού Ελληνισμού είναι πολύ ασθενείς για ν' ανταπεξέλθουν επιτυχώς σ' αυτό το ανελέητο παιχνίδι ισχύος. Εξ άλλου η Ευρώπη των παρηκμασμένων τέως "αυτοκρατορικών" εθνών δεν έχει τώρα καμμία διάθεση και δυνατότητα να μας προστατεύσει, ενώ σύντομα θα διαλυθεί σε περισσότερα εξ όσων συνετέθη τεμάχια ή, θα καταντήσει μια κλειστή οικονομική λέσχη ολίγων πλούσιων βορειοδυτικών κρατών. Απομένει συνεπώς ως μόνη οδός σωτηρίας μας η προς όφελός μας τροπή της πολιτικής της μοναδικής πλέον υπερδυνάμεως, των ΗΠΑ δηλαδή.

Και τούτο μπορεί να επιτευχθεί και από την Ελληνική κοινότητα όπως επιτεύχθηκε από την Εβραϊκή.

Η, με συστηματική και επίμονη προσπάθεια, κινητοποίηση και οργάνωση όλων των ανά τον κόσμο Ελλήνων(πρωτίστως αυτών που κατέχουν ισχυρές θέσεις και επιρροή), αλλά κυρίως των Ελληνοαμερικανών, είναι απολύτως αναγκαία και επείγουσα, όχι μόνον διότι υπό τις κατάλληλες συνθήκες ο Ελληνισμός της διασποράς μπορεί ν' ανυψώσει την πατρίδα μας σε κυρίαρχη πολιτική και στρατιωτική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αλλά κυρίως διότι αυτός μόνον μπορεί ν' αντισταθμίσει την διαρκώς αυξανόμενη(πληθυσμιακώς και στρατιωτικώς), ανισορροπία δυνάμεων με τους απειλητικούς γείτονές μας η οποία θα οδηγήσει νομοτελειακώς στην εξαφάνισή μας.

Η επιβίωση του Ελληνισμού και η πορεία προς την ανόρθωσή του μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν αξιοποιηθούν οι τεράστιες δυνατότητες του Ελληνισμού της διασποράς και κυρίως των ομογενών των ΗΠΑ.

Το πώς θα γίνει αυτό είναι θέμα μελέτης. Πάντως δεν θα γίνει κατά το Εβραϊκό πρότυπο διότι οι συνθήκες που επικρατούν τώρα και οι πολιτιστικές καταβολές μας δεν επιτρέπουν την εφαρμογή μιάς παρόμοιας συνωμοτικής και αυστηρής οργανώσεως των εν διασπορά Ελλήνων. Αλλά πρέπει να οργανώσουμε τους Ελληνες της διασποράς έχοντες πάντα κατά νούν ότι εκεί που θα διεκδικήσει η δική μας ομογένεια ισχύ, βρίσκονται ήδη οργανωμένες και πανίσχυρες οι Εβραϊκές κοινότητες οι οποίες θα μετέλθουν κάθε μέσον για ν'αποκλείσουν τους πανάρχαιους ανταγωνιστές τους(τους Ελληνες) από τις πηγές της ισχύος.(Ηδη μιά μικρή γεύση των μεθόδων και του μεγέθους αυτού του άγριου ανταγωνισμού θα δώσει η υπόθεση του Ελληνικής καταγωγής Στήβ Λάλα, υπαλλήλου του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που συνελήφθη ως κατάσκοπος).

Για να προχωρήσουμε όμως στην μελέτη και εφαρμογή μεθόδων αξιοποιήσεως του Ελληνισμού της διασποράς πρέπει πρώτα εμείς οι Έλληνες της Ελλάδος,

να κατανοήσουμε ότι είμαστε χώρα και έθνος υπό πολιορκίαν που απειλείται με πλήρη αφανισμό και,

ν' αποκτήσουμε την θέληση να ξαναγίνουμε ανεξάρτητοι και ισχυροί.

Επειδή όμως αυτό προϋποθέτει πολίτες ενημερωμένους και ενεργοποιημένους, ενώ το αντίθετο ακριβώς προσπάθησαν και επέτυχαν οι έως σήμερα ηγεσίες μας,

και επειδή οι κίνδυνοι που πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε είναι άμεσοι και δεν μπορούμε να περιμένουμε την αφ' εαυτών αφύπνιση των πατριωτικών αντακλαστικών των πολιτών και την συντεταγμένη δράση τους,

αναζητούνται, όπου κι αν βρίσκονται, οι λίγοι εκείνοι Έλληνες οι οποίοι γνωρίζουν τους κινδύνους, αγωνιούν για την τύχη της πατρίδος μας και ολόκληρου του Ελληνισμού και μπορούν ν' αποτρέψουν τώρα τον όλεθρο και να ξανακάνουν τους "κατοίκους" της Ελλάδος ΠΟΛΙΤΕΣ.

Αθήναι, 10.05.1993 Ελευθέριος Τσουρέλης, Πολιτικός Μηχ/κός