Διαβάζοντας άρθρα όπως το κατωτέρω γραμμένα από καλοπροαίρετους πνευματικούς ανθρώπους σαν τον Βίκτωρα Νέτα, αναρωτιέμαι άν οι απόψεις που διατυπώνουν είναι ευχολόγιο, ή είναι προϊόν ρεαλιστικής εκτίμησης των καταστάσεων.
Αγαπητέ κε Νέτα
Όταν ο Βενιζέλος και ο Μουσταφά Κεμάλ αποφάσισαν να συζητήσουν, ο Ελληνισμός είχε υποστεί τη μεγαλύτερη μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης συμφορά, και η Τουρκία ήταν νικήτρια μεν αλλά καθημαγμένη από τον πόλεμο.
Η συζήτησή τους ήταν μια ευκαιρία για ανάπαυλα και ανασυγκρότηση των χωρών τους και όχι αναζήτηση της ουτοπίας, δηλαδή της Ελληνοτουρκικής "φιλίας".
Ετσι συμβαίνει πάντα και σε όλους τους λαούς που έχουν ή δημιουργούν ανταγωνιστική σχέση.
Μόλις η Τουρκία(το δημιούργημα του Κεμάλ) ισχυροποιήθηκε, τα περί "φιλίας" πήγαν περίπατο και τώρα δεν έχει κανένα λόγο να είναι "φιλική" ή "εχθρική" απέναντι σε μια καταρρέουσα χώρα.
Διεκδικεί απλώς αυτά που η υπεροπλία της(πραγματική ή φαντασιακή) της επιτρέπει να πάρει(Θουκυδίδης).
Η ειρήνη, ιδίως απέναντι σε έναν λαό που σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής παρουσίας του λειτουργεί ως κατακτητής-λαφυραγωγός, δεν κερδίζεται με "φιλίες" και κουμπαριές, αλλά με την συστηματική προετοιμασία για τον πόλεμο που αυτοί θα μας επιβάλουν, αν δεν παραδώσουμε αμαχητί όσα διεκδικούν.
Αρκετά με τις αυταπάτες, ας γίνουμε την ύστατη ώρα ρεαλιστές.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου